20 March 2012

Εκλογές: Εγώ ξέρω πώς θα ψηφίσω. Εσύ;


Σε λίγες εβδομάδες, αν μας το επιτρέψουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Γερμανίας, οι Έλληνες θα έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν ριζικά το σάπιο πολιτικό σύστημα των τελευταίων 35 χρόνων. Οι επόμενες εκλογές θα είναι, χωρίς υπερβολή, οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της χώρας μετά τη μεταπολίτευση.

Στις εκλογές αυτές καλούνται οι Έλληνες να τραβήξουν μία γραμμή κάτω από τα λάθη των τελευταίων δεκαετιών και να αρχίσουν με μία ολοκαίνουρια σελίδα να γράφουν το μέλλον της Ελλάδας.


Ανησυχώ όμως πάρα πολύ για το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών. Κατ’ αρχήν, οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις δίνουν ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό στη Νέα Δημοκρατία, ένδειξη του ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων δεν έχει ακόμα και τώρα μάθει από τα λάθη του. Γιατί όταν ακόμα και τώρα κάποιος σκέφτεται να ψηφίσει και πάλι ένα από τα 2 κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 35 χρόνια, τότε το μόνο που έχω να πω είναι ότι του αξίζουν όσα τραβάει.


Ανησυχώ επίσης στην απάθεια που δείχνει πάρα πολύς κόσμος στο αν θα ψηφίσει ή όχι. Σε ένα προηγούμενο κείμενό μου (εδώ) είχα αναλύσει τη σπουδαιότητα του να ψηφίσεις έστω και αν κανένα κόμμα δεν σε καλύπτει ιδεολογικά. Ο εκλογικός νόμος της χώρας, που με απλά λόγια λέει πως ο νικητής βγαίνει από τα έγκυρα ψηφοδέλτια, όσα και να είναι αυτά, σημαίνει πως έστω και αν ψηφισουν 100 άτομα μόνο, και πάλι θα βγει κυβέρνηση από τις 100 αυτές ψήφους.  


Μην ακούτε όσους βγαίνουν στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο και λέει πως αν τα λευκά ψηφοδέλτια είναι πάνω από το 50% των ψήφων τότε δε μπορεί να βγει κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει! Μέχρι και το Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο είχε αποφασίσει το 2005 πως η μή προσμέτρηση των λευκών στα έγκυρα ήταν αντισυνταγματική, σημείωσε πως για να μην υπάρχει η παραμικρή ασάφεια σε μελλοντικές εκλογές το πλαίσιο του νέου εκλογικού νόμου πρόσθεσε τη ρητή διάταξη για τη μη προσμέτρηση των λευκών στα έγκυρα ψηφοδέλτια. Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει πλέον περιθώριο να μην ψηφίσεις αν θέλεις κάτι να αλλάξει σε αυτή τη χώρα.

Πριν μερικές μέρες άκουγα μια συζήτηση στο ραδιόφωνο. Στην ερώτηση ‘Ποιό κόμμα θα ψήφιζες;’ η απάντηση, δυστυχώς, ήταν ‘Αυτό που θα μου δώσει δουλειά’. Λέω ‘δυστυχώς’ γιατί η σημερινή κατάσταση της χώρας είναι συνέπεια ακριβώς αυτής της σκέψης. Τόσα χρόνια ο Έλληνας ψήφιζε αυτόν που του υποσχόταν δουλειά, είτε για τον ίδιο είτε για την οικογένειά του. Και η επιθυμία να κάνεις το ίδιο λάθος τώρα, που η ανεργία είναι σε πρωτόγνωρα επίπεδα, είναι σαφώς μεγαλύτερη. Όμως αν ψηφίσεις το κόμμα που θα σου δώσει δουλειά, στην ουσία καταδικάζεις τον εαυτό σου. Δεν πρέπει να είναι ευθήνη ή υποχρέωση του κράτους να σου βρει δουλειά. Ευθήνη και υποχρέωσή του θα πρέπει να είναι η δημιουργεία συνθηκών που θα σου δώσουν τη δυνατότητα να βρεις μόνος σου εργασία, όχι να στην βρει εκείνο. Θα πρέπει λοιπόν να ψηφίσεις αυτόν που θα παρουσιάσει εκτός των άλλων και ένα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ πλάνο για το πως θα βελτιώσει την οικονομική κατάσταση στη χώρα ώστε να επαναλειτουργήσει η αγορά. Και όταν λέω συγκεκριμένο εννοώ με συγκεκριμένες προτάσεις και όχι του στυλ ‘Θα βελτιώσουμε το τάδε, θα μειώσουμε το άλλο, κλπ κλπ’...θα πρέπει να υπάρχει αναλυτική εξήγηση του τι θα βελτιωθεί, πώς, πότε.


Τέλος, ανυσηχώ πολύ όταν λέω σε γνωστούς ότι πλέον πρέπει να ψηφίσουν προσεκτικά και η απάντησή τους είναι ‘Και ποιούς να ψηφίσω αφού όλοι τους ίδιοι είναι. Δεν υπάρχει κανένας ικανός’. Ανυσυχώ γιατί μια τέτοια άποψη είναι  λανθασμένη.  Δεν  γίνεται να ξέρεις πως όλοι είναι ίδιοι, από τη στιγμή που μόνο 2 κόμματα κυβέρνησαν τη χώρα ως τώρα. Στατιστικά  θα υπάρχουν και κάποιοι που θα αξίζουν την ψήφο, άρα είναι προτιμότερο να ψηφίζεις διαφορετικούς μέχρι να βρεθεί ο σωστός, παρά τους ίδιους περιμένοντας ότι θα αλλάξει κάτι. Ο Αινστάιν έχει πει πως είναι βλάκας όποιος κάνει πάντα την ίδια ενέργεια περιμένωντας διαφορετικό αποτέλεσμα. Και στο θέμα των εκλογών, οι Έλληνες έχουμε αποδειχθεί μεγάλοι βλάκες.



Αρκετοί από τους γνωστούς μου με ρωτάνε ποιόν θα ψηφίσω εγώ. Δεν έχω διάθεση να πω σε κανέναν ποιόν θα ψηφίσω και δεν είναι σωστό να σας λέω εγώ κάτι που πρέπει να σκεφτείτε εσείς. Αυτό που μπορώ να κάνω, όμως, είναι να σας αναλύσω τί χαρακτηριστικά θα κοιτάω για το πρόσωπο που θα πάρει την ψήφο μου.

Αυτό το κάνω με το να περάσω όλους τους υποψήφιους από 5 στάδια επιλογής. Κάτι σαν να περνάω κάθε υποψήφιο από 5 τεστ και να διαλέξω από αυτούς που έμειναν μετά τα τεστ αυτά. Πριν όμως σας δώσω ένα παράδειγμα των 5 αυτών τεστ, θέλω να σας πω λίγα λόγια για το πώς θα ήθελα την επόμενη Βουλή.


Κατ’αρχήν, όπως και οι Πόντιοι έτσι κι εμείς είχαμε τον δικό μας Κωστίκα (Καραμανλή) και Γιωρίκα (Παπανδρέου). Προσωπικά, πιστεύω ότι μόνο σε κράτη μπανανίες θα μπορούσε ένας τόσο χαζός άνθρωπος όπως ο Καραμανλής να είναι Πρωθυπουργός. Σε ένα καλό πολιτικό σύστημα, ο μόνος τρόπος να έμπαινε στη Βουλή θα ήταν εάν υπήρχε κανένα εστιατόριο Ή Βουλή’.


Αντίθετα, πιστεύω πως ο Γιωρίκας Παπανδρέου είναι ένα μορφωμένο άτομο. Απλά, είναι ένα πολιτικό nerd. Είναι σαν μερικούς μορφωμένους που πάσχουν από έλλειψη κοινής λογικής, με αποτέλεσμα να ζουν στο δικό τους κόσμο που δεν έχει καμμία ομοιότητα με τον πραγματικό. Και όταν αυτό είναι χαρακτηριστικό του αρχηγού μιας ολόκληρης χώρας, γίνεται άκρως επικίνδυνο.



Όσο για τον μελλοντικό ‘σωτήρα’ μας, τον Σαμαρά, ο άνθρωπος είναι άκρος επικίνδυνος! Κάποιος που λέει ότι θα ψηφίσει ΟΧΙ σε μια κρίσιμη ψηφοφορία και την τελευταία στιγμή αποφασίζει να πει ΝΑΙ όχι επειδή άλλαξε γνώμη αλλά επειδή ‘Δεν πιστεύω πως το μνημόνιο 2 θα φέρει αποτέλεσμα, αλλά αν το ψηφίσουμε και κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές υπόσχομαι πως θα ζητήσω την αναπροσαρμογή του’, δείχνει επικίνδυνο εγωισμό και όχι πατριωτισμό. Όταν το ίδιο άτομο ζητάει από τους βουλευτές του να είναι εννωμένοι σαν μια οικογένεια, αλλά μπροστά στο φακό μιλάει πάντα στο πρώτο πρόσωπο (‘Κατάφερα εκείνο, μίλησα με τον τάδε, πάλεψα με τον άλλο’) αυτό δείχνει ότι το μόνο που σκέφτεται είναι το πρόσωπό του, σε περίοδο που η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτη που να σκέφτεται όλους εκτός από τον ίδιο.


Για μένα, η επόμενη Βουλή θα πρέπει να είναι ό,τι δεν ήταν καμμία Βουλή ως τώρα. Δεν θέλω να δω ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Θέλω να δω την πλειοψηφία των βουλευτών να είναι ανεξάρτητοι. Θέλω να δω στις έδρες βουλευτές που δεν είχαν μέχρι τώρα βουλευτική θητεία πάνω από 8 χρόνια. Θέλω να δω άτομα μορφωμένα και ηγετικά στον τομέα τους.

Θέλω επίσης να δω τους Υπουργούς και Υφυπουργούς να μην είναι μέλη της εκλεγμένης Βουλής. Σε μια σωστή δημοκρατία το νομοθετικό σώμα (Βουλή) πρέπει να είναι ανεξάρτητο από το εκτελεστικό (Υπουργεία) και το δικαστικό.  Οι βουλευτές πρέπει να νομοθετούν και μετά να αφήνουν τους ανεξάρτητους Υπουργούς να φέρουν σε πέρας τα προγράμματα. Και θέλω ο κάθε Υπουργός να είναι ειδικός στον τομέα του συγκεκριμένου υπουργείου. Είναι μεγάλη ανωμαλία να έχεις έναν συνταγματολόγο ως Υπουργό Οικονομικών, αντί να έχεις έναν διακεκριμένο Οικονομολόγο.


Ας δούμε λοιπόν ένα παράδειγμα των 5 σταδίων/τεστ που θα περνούσαν οι τωρινοί 300 βουλευτές. Θα ήθελα να σας προοιδοποιήσω πως μερικά λάθη σίγουρα θα έχω κάνει στα παρακάτω στάδια, αλλά το θέμα είναι να καταλάβετε το σκεπτικό μου. Επίσης, το κείμενο γράφτηκε πριν μερικές εβδομάδες οπότε σίγουρα θα υπάρχουν ήδη αλλαγές (πχ μερικοί βουλευτές θα είναι ανεξάρτητοι, άλλοι θα έχουν γίνει μέλοι ενός κόμματος, κλπ)



ΣΤΑΔΙΟ  1: Θα αρχήσω με αυτούς που δεν θα ψήφιζα με ΤΙΠΟΤΑ. Και αυτοί είναι όσοι υπάρχοντες βουλευτές των 2 μεγάλων κομμάτων ήταν ήδη βουλευτές και πριν τις εκλογές του 2007, ειδικά τα μεγάλα τρανταχτά ονόματα. Τα άτομα αυτά κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και δεκαετίες και είναι υπεύθηνα για την σημερινή κατάσταση. Επομένως, ο κλέφτης δε μπορεί να γίνει και σωτήρας.  Σε γενικές γραμμές θα προτιμούσα η βουλευτική θέση να έχει μια διάρκεια 8 ετών μάξιμουμ στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και της αντιπολίτευσης (δηλ  μετά τα 8 χρόνια να μην μπορείς να ξαναβάλεις υποψηφιότητα). Με αυτό τον τρόπο η Βουλή ανανεώνετε συνέχεια με νέα πρόσωπα και ιδέες και αποφεύγεις  τη δημιουργία συγκεκριμένων πελατιακών σχέσεων σε μεγάλο βαθμό. Εκτός της ψήφου μου θα είναι, με λίγα λόγια, οι παρακάτω:

Από το ΠΑΣΟΚ:


1) Χρήστος Αηδόνης (βουλευτής από το 2004)
2) Νάσος Αλευράς (από το 1994)
3) Μίμης Ανδρουλάκης (από το 1989 με ΚΚΕ, από το 2004 με ΠΑΣΟΚ)
4) Παναγιώτης Αντωνακόπουλος (από το 2000)
5) Τόνια Αντωνίου (από το 2004)
6) Χρυσή Αράπογλου (από το 2004)
7) Ευάγγελος Αργύρης (από το 1994)
8) Ιωσήφ Βαλυράκης (από το 1977)
9) Πυθαγόρας Βαρδίκος (από το 2000)
10) Ευάγγελος Βενιζέλος (από το 1993)
11) Ιωάννης Βλατής (από το 2004
12) Σπυρίδων Βούγιας (από το 2000)
13) Ντίνος Βρεττός (από το 1989)
14) Κωνσταντίνος Γείτονας (από το 1989)
15) Βασίλειος Γερανίδης (από το 1989)
16) ‘Αντζελα Γκερέκου (από το 2004)
17) Λεωνίδας Γρηγοράκος (από το 2000)
18) Ευτύχιος Δαμιανάκης (από το 2000)
19) Ιωάννης Διαμαντίδης (από το 1989)
20) Άννα Διαμαντοπούλου (από το 1996)
21) Ιωάννης Δριβελέγκας (από το 1993)
22) Σάββας Εμινίδης (από το 2005)
23) Βασίλειος Έξαρχος (από το 2004)
24) Πέτρος Ευθυμίου (από το 2004)
25) Ροδούλα Ζήση (από το 1993)
26) Απόστολος Κακλαμάνης (από το 1974)
27) Μιχαήλ Καρχιμάκης (από το 1996)
28) Βασίλειος Κεγκέρογλου (από το 2004)
29) Δημήτριος Κουσελάς (από το 2004)
30) Ευστάθιος Κουτμερίδης (από το 2004)
31) Γιάννης Κουτσούκος (από το 2004)
32) Δημήτριος Κρεμαστινός (από το 2000)
33) Δημήτριος  Λιντζέρης (από το 2000)
34) Ανδρέας  Λοβέρδος (από το 2000)
35) Ιωάννης  Μαγκριώτης (από το 1995)
36) Ανδρέας  Μακρυπίδης (από το 2000)
37) Ιωάννης Μανιάτης (από το 2004)
38) Άγγελος  Μανωλάκης (από το 2004)
39) Σούλα  Μερεντίτη (από το 2000)
40) Εμμανουήλ   Μπεντενιώτης (από το 1983)
41) Μάρκος  Μπόλαρης (από το 2004)
42) Θάνος  Μωραϊτης (από το 2000)
43) Γρηγόριος  Νιώτης (από το 1989)
44) Γεώργιος  Ντόλιος (από το 2004)
45) Εμμανουήλ  Όθωνας (από το 2004)
46) Παντελής  Οικονόμου (από το 1996)
47) Θεόδωρος  Πάγκαλος (από το 1981)
48) Μιχαήλ   Παντούλας (από το 2004)
49) Αθανάσιος  Παπαγεωργίου (από το 2004)
50) Μιλτιάδης  Παπαϊωάννου (από το 1981)
51) Γιώργος  Παπανδρέου (από το 1981)
52) Χρήστος  Παπουτσής (από το 2000)
53) Αικατερίνη  Περλεπέ – Σηφουνάκη (από το 2004)
54) Φίλιππος Πετσάλνικος (από το 1985)
55) Χρήστος  Πρωτόπαπας (από το 1996)
56) Δημήτριος  Ρέππας (από το 1981)
57) Παναγιώτης  Ρήγας (από το 2004)
58) Κωνσταντίνος  Ρόβλιας (από το 2004)
59) Νικόλαος  Σαλαγιάννης (από το 1996)
60) Νικόλαος  Σηφουνάκης (Από το 1989)
61) Αναστάσιος  Σιδηρόπουλος (από το 2004)
62) Κωνσταντίνος  Σκανδαλίδης (από το 1989)
63) Κωνσταντίνος  Σπηλιόπουλος (από το 1996)
64) Εμμανουήλ  Στρατάκης (από το 1996)
65) Θεοδώρα  Τζάκρη (από το 2004)
66) Αθανάσιος  Τσούρας (από το 1989)
67) Ελπίδα  Τσουρή (από το 2000)
68) Χρήστος  Χάϊδος (από το 2004)
69) Εύη Χριστοφιλοπούλου (από το 2004)
70) Μιχαήλ Χρυσοχοϊδης (από το 1989)
71) Τηλέμαχος  Χυτήρης (από το 1993)

Από τη ΝΔ:


1) Μιλτιάδης  Βαρβιτσιώτης (από το 2000)
2) Γεράσιμος  Γιακουμάτος (από το 1993)
3) Αθανάσιος  Γιαννόπουλος (από το 1993)
4) Αθανάσιος  Δαβάκης (από το 1993)
5) Νικόλαος-Γεώργιος  Δένδιας (από το 2004)
6) Ιωάννης  Ιωαννίδης (από το 2004)
7) Σταύρος  Καλαφάτης (από το 2003)
8) Σταύρος  Καλογιάννης (από το 2000)
9) Κωνσταντίνος  Καραμανλής (από το 1989)
10) Θεόδωρος  Καράογλου (από το 2004)
11) Γεώργιος  Κασαπίδης (από το 2004)
12) Σίμος Κεδίκογλου (από το 2004)
13) Αλέξανδρος  Κοντός (από το 2000)
14) Ιωάννης  Λαμπρόπουλος (από το 1989)
15) Ανδρέας  Λυκουρέντζος (από το 2004)
16) Ευάγγελος - Βασίλειος  Μεϊμαράκης (από το 1989)
17) Κυριάκος  Μητσοτάκης (από το 2004)
18) Μιχαήλ  Μπεκίρης (από το 2004)
19) Αθανάσιος  Μπούρας (από το 2000)
20) Αθανάσιος  Νάκος (από το 1993)
21) Αναστάσιος  Νεράντζης (από το 1974)
22) Νικόλαος  Νικολόπουλος (από το 1989)
23) Πάνος Παναγιωτόπουλος (από το 2000)
24) Μιχάλης  Παπαδόπουλος (από το 2000)
25) Γιάννης  Παπαθανασίου (από το 2000)
26) Προκόπιος  Παυλόπουλος (από το 1996)
27) Ιωάννης  Πλακιωτάκης (από το 2004)
28) Βύρων  Πολύδωρας (από το 1981)
29) Ελένη  Ράπτη (από το 2004)
30) Μάριος  Σαλμάς (από το 2000)
31) Αντώνιος  Σαμαράς (από το 1977)
32) Δημήτριος  Σιούφας (από το 1981)
33) Άρης  Σπηλιωτόπουλος (από το 2000)
34) Ευριπίδης  Στυλιανίδης (από το 2000)
35) Σπυρίδων  Ταλιαδούρος (από το 1989)
36) Κωνσταντίνος  Τασούλας (από το 2000)
37) Ιωάννης  Τραγάκης (από το 1974)
38) Κωνσταντίνος  Τσιάρας (από το 2004)
39) Μιχαήλ  Χαλκίδης (από το 2000)
40) Μάξιμος  Χαρακόπουλος (από το 2004)

Συνολικά αφαιρέθηκαν 111 βουλευτές από το πρώτο στάδιο.



ΣΤΑΔΙΟ 2: Στο δεύτερο στάδιο θα αφαιρέσω τους βουλευτές οποιoυδήποτε κόμματος που ψήφισαν το Μνημόνιο 2 ή που δήλωσαν απόντες, άκυρα, κλπ. Δεν θα ασχοληθώ με το Μνημόνιο 1 μια και μπορεί κάποιος να κάνει ένα λάθος. Όμως η ψήφιση του Μνημονίου 2 δεν συγχωρείται, ειδικά εφόσον τα αποτελέσματα του Μνημονιου 1 ήταν φανερά. Δεν δίνω την ψήφο μου σε κάποιον που βάζει το κόμμα πάνω από τον Έλληνα πολίτη. Επίσης, θεωρώ πως η βουλευτική θέση είναι θέση ευθήνης. Όταν μου ζητάς την ψήφο ξέρεις πως η κάθε σου απόφαση φέρει την ευθήνη για το μέλλον όλης της χώρας. Επομένως, δε μπορείς σε μια τόσο σημαντική ψηφοφορία να μου λες πως δε μπορείς να πάρεις την ευθύνη για το μέλλον της χώρας πάνω σου (μα τότε τί μου ζήτησες την ψήφο;;;) ή να δηλώνεις απλά παρόν (είσαι τελείως ανεύθηνος με το να κάνεις κάτι τέτοιο, αν θες την ψήφο μου πρέπει να αναλαμβάνεις την ευθύνη ενός ΝΑΙ και ενός ΟΧΙ, αντί να νύπτεις τας χείρας σου):

Από το ΠΑΣΟΚ:


1) Τατιάνα Καραπαναγιώτη
2) Ιωάννης Ραγκούσης
3) ‘Ελενα Παναρίτη
4) Ηλίας Μόσιαλος
5) Παύλος Γερουλάνος
6) Γεώργιος κουτρουμάνης
7) Άννα Νταλάρα
8) Ιωάννης Βούρος
9) Γεώργιος Χαραλαμπόπουλος
10) Σοφία Γιαννακά
11) Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος
12) Χρήστος Γκόκας
13) Δημήτριος Τσιρώνης
14) Παντελής Ασπραδάκης
15) Αθανάσιος Παπαδόπουλος
16) Βασιλική Τσονόγλου-Βυλλιώτη
17) Αθανάσιος Χαντάβας
18) Χαρά Κεφαλίδου
19) Γεώργιος Νικητιάδης
20) Νικόλαος Ζωίδης
21) Όλγα Ρενταρή-Τέντε
22) Ελένη Τσιαούση
23) Συμεών Κεδίκογλου
24) Ηλίας Καρανίκας
25) Μαρία Κλαυδιανού
26) Μιχαήλ Κατρίνης
27) Τάκης Δημητρουλόπουλος
28) Αθανάσιος Γικόνογλου
29) Άγγελος Τόλκας
30)Φρακγίσκος Παρασύρης
31) Μαρία Σκραφνάκη
32) Ευδοξία-Εύα Καιλή
33) Γεώργιος Αρβανιτίδης
34) Αθανάσιος Οικονόμου
35) Μιχαήλ Τιμοσίδης
36) Δημήτριος Παπουτσής
37) Μαρία Θεοχάρη
38) Σπυρίδωνας Μοσχόπουλος
39) Γεώργιος Φραγγίδης
40) Παρασκευάς Κουκουλόπουλος
41) Παναγιώτης Μπεγλίτης
42) Αικατερίνη Φαρμάκη-Γκέκη
43) Φίλιππος Σαχινίδης
44) Σπυροπάνος Μαργέλης
45) Κωνσταντίνος Καρτάλης
46) Νάντια Γιαννακοπούλου
47) Δημήτριος Καρύδης
48) Βασίλειος Γιουματζίδης
49) Μαρία Μίχου
50) Αχμέτ Χατζή Οσμάν
51) Γεώργιος Πεταλωτής
52) Μιχάηλ Τζελέπης
53) Νικόλαος Τσώνης
54) Αικατερίνη Μπατζελή
55) Αφροδίτη Παπαθανάση
56) Άννα Κατσαρού
57) Ευαγγελία Κουρουπάκη
58) Σωκράτης Ξυνίδης

Από τη ΝΔ:


1) Ευγενία Τσουμάνη-Σπέντζα
2) Διονυσία Αθγερινοπούλου
3) Ευάγγελος Αντώναρος
4) Φωτεινή Πιπιλή
5) Κωνσταντίνος Χατζηδάκης
6) Αργύρης Ντινόπουλος
7) Κωνσταντίνος Καραγκούνης
8) Ιωάννης Ανδριανός
9) Νικόλαος Καντερές
10) Κωνσταντίνος Τζαβάρας
11) Νικόλαος Καντερές
12) Σάββας Αναστασιάδης
13) Νικόλαος Παναγιωτόπουλος
14) Κωνσταντίνος Κόλλιας
15) Ιωάννης Βρούτσης
16) Γρηγόριος Αποστολάκος
17) Κωνσταντίνος Κουκοδήμος
18) Δημήτριος Τσουμάνης
19) Όλγα Κεφαλογιάννη
20) Θεόδωρος Σκρέκας
21) Χρήστος Σταικούρας
22) Ευστάθιος Κωνσταντινίδης
23) Κωνσταντίνος Μουσουρούλης
24) Κωνσταντίνος Τζαβάρας

Από το ΛΑΟΣ:


1) Γεώργιος  Καρατζαφέρης
2) Αλέξανδρος  Χρυσανθακόπουλος
3) Γεώργιος  Ανατολάκης
4) Κυριάκος  Βελόπουλος
5) 'Αγγελος  Κολοκοτρώνης
6) Κωνσταντίνος  Αϊβαλιώτης
7) Βαϊτσης  Αποστολάτος
8) Κωνσταντίνος  Κιλτίδης
9) Ιωάννης  Κοραντής
10) Παύλος  Μαρκάκης
11) Ουρανία  Παπανδρέου– Παπαδάκη
12) Αθανάσιος  Πλεύρης
13) Ηλίας  Πολατίδης
14) Αστέριος  Ροντούλης


Από τους ανεξάρτητους:


1) Μάκης  Βορίδης
2) 'Αδωνις Γεωργιάδης
3) Γεώργιος  Κοντογιάννης
4) Χρήστος Μαρκογιαννάκης
5) Ντόρα Μπακογιάννη

Μετά το δεύτερο στάδιο άλλοι 101 βουλευτές αφαιρέθηκαν από τη λίστα.



ΣΤΑΔΙΟ 3: Από τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής  δεν θέλω να δω βουλευτές που έχουν σταδιοδρομία στη Βουλή πριν το 2000. 12 χρόνια είναι υπερ-αρκετά στο να δημιουργήσεις ένα βουλευτικό έργο το οποίο είτε θα κάνει τη διαφορά είτε θα προσελκύσει τον πολίτη με την ψήφο του . Το ότι δεν κατάφερες με αυτό το κόμμα/τα να πείσεις τον πολίτη ότι αξίζει να είσαι έστω και αντιπολίτευση, σημαίνει ότι δεν ανταποκρίνεσε στις προσδοκίες του. Πάμε να αφαιρέσουμε λοιπόν:

Από το ΚΚΕ:


1) Αλεξάνδρα  Παπαρήγα (από το 1993)
2) Αθανάσιος  Παφίλης (από το 1989)
3) Σταύρος  Σκοπελίτης (από το 1999)
4) Αντώνιος  Σκυλλάκος (από το 1989)



Μετά το τρίτο στάδιο αφαιρέθηκαν άλλοι 4  βουλευτές.


ΣΤΑΔΙΟ 4: Από τους ανεξάρτητους βουλευτές θα αφαιρέσω αυτούς που είχαν σταδιοδρομία με τα 2 μεγάλα κόμματα πριν το 2007, ή με άλλα κόμματα πριν το 2000:

1) Αλέξανδρος  Αθανασιάδης (από το 2000 με ΠΑΣΟΚ)
2) Μιλένα  Αποστολάκη (από το 2000 με ΠΑΣΟΚ)
3) Γεώργιος  Βαγιωνάς (από το 2004 με ΝΔ)
4) Γεώργιος  Βλάχος (από το 2000 με ΝΔ)
5) Μιχαήλ  Γιαννάκης (από το 2004 με ΝΔ)
6) Κωνσταντίνος  Γκιουλέκας (από το 2004 με ΝΔ)
7) Ιωάννης  Δημαράς (βουλευτής από το 1996)
8) Χρήστος  Ζώης (από το 2000 με ΝΔ)
9) Πάνος  Καμμένος (από το 1993 με ΝΔ)
10) Γεώργιος  Καρασμάνης (από το 1996 με ΝΔ)
11) Αναστάσιος  Καριπίδης (από το 2004 με ΝΔ)
12) Εμμανουήλ  Κεφαλογιάννης (από το 1990 με ΝΔ)
13) Χαράλαμπος  Καστανίδης (από το 2004 με ΠΑΣΟΚ)
14) Μαρία  Κόλλια-Τσαρουχά (από το 2000 με ΝΔ)
15) Φώτιος-Φανούριος  Κουβέλης (βουλευτής από το 1989)
16) Παναγιώτης  Κουρουμπλής (από το 1996 με ΠΑΣΟΚ)
17) Αθανάσιος  Λεβέντης (βουλευτής από το 1989)
18) Θεόφιλος  Λεονταρίδης (από το 1996 με ΝΔ)
19) Γεώργιος  Λιάνης (από το 1989 με ΠΑΣΟΚ)
20) Χρήστος  Μαγκούφης (από το 1993 με ΠΑΣΟΚ)
21) Κωνσταντίνος  Μαρκόπουλος (από το 2004 με ΝΔ)
22) Παναγιώτης  Μελάς (από το 1994 με ΝΔ)
23) Βασίλειος  Οικονόμου (από το 2000 με ΠΑΣΟΚ)
24) Έλσα Παπαδημητρίου (από το 1993 με ΝΔ)
25) Βάσω  Παπανδρέου (από το 1985 με ΠΑΣΟΚ)
26) Ευάγγελος  Παπαχρήστος (από το 2004 με ΠΑΣΟΚ)
27) Σοφία  Σακοράφα (από το 2000 με ΠΑΣΟΚ)
28) Δημήτριος  Σταμάτης (από το 1989 με ΝΔ)
29) Μαργαρίτης  Τζίμας (από το 2004 με ΝΔ)
30) Βασίλειος  Τόγιας (από το 2004 με ΠΑΣΟΚ)
31) Σωτήριος  Χατζηγάκης (από το 1974 με ΝΔ)

Μετά και το τέταρτο στάδιο, άλλοι 31 βουλευτές αφαιρέθηκαν. Το σύνολο των βουλευτών που έχουν αφαιρεθεί ως τώρα είναι 247!!



ΣΤΑΔΙΟ 5:  Φτάσαμε στο τελευταίο στάδιο, ένα στάδιο που αποτελεί αποκλειστικά προσωπική μου επιλογή. Όπως είπα και πριν, θα ήθελα ο κάθε βουλευτής στη Βουλή να είναι μορφωμένος (τουλάχιστον πτυχιούχος μιας σχολής) και (αν γίνεται) να έχει εργαστεί σε κάποιον τομέα πριν αχοληθεί με την πολιτική.  Νομίζω πως ως νομοθέτες οι βουλευτές πρέπει να έχουν κάποιες στοιχειώδες γνώσεις. Βρισκόμαστε πλέον στον 21ο αιώνα και εάν θέλουμε η χώρα να πάει μπροστά θα πρέπει να απαιτούμε και βουλευτές με προσόντα.

Ας δούμε ποιοί βουλευτές δεν πληρούν τα στοιχεία που θέλω:

1) Σοφία Καλαντίδου (ΚΚΕ – Απόφοιτος Λυκείου)
2) Νικόλαος  Μωραϊτης (ΚΚΕ – Απόφοιτος Γυμνασίου)
3) Ιωάννης  Πρωτούλης (ΚΚΕ)
4) Σπυρίδων  Χαλβατζής (ΚΚΕ – Απόφοιτος Γυμνασίου)
5) Λίτσα  Αμμανατίδου-Πασχαλίδου (ΣΥΡΙΖΑ – Απόφοιτος Λυκείου)
6) Σπύρος  Γαληνός (Ανεξάρτητος)
7) Κωνσταντίνος  Παπασιώζος (Ανεξάρτητος – Απόφοιτος Λυκείου)
8) Γρηγόριος  Ψαριανός (Ανεξάρτητος)
9) Γεώργιος  Μαυρίκος (ΚΚΕ)
10) Βασίλειος  Μουλόπουλος (ΣΥΡΙΖΑ)

Μετά το τέλος και των 5 σταδίων, συνολικά 257 βουλευτές έχουν αφαιρεθεί, που σημαίνει μόνο 43 συνολικά βουλευτές πληρούν τα χαρακτηριστικά που θέλω, για να επανεκλεγούν.  Βέβαια, παρόμοια τεστ θα κάνω και σε όλους τους υποψήφιους που δεν είναι αυτή τη στιγμή μέλη της Βουλής.



Ας δούμε τώρα με περισσότερες λεπτομέρεις τους  43 βουλευτές που έμειναν. Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να πω πως επειδή είμαι κάτοικος εξωτερικού δεν γίνεται να ξέρω  εάν κάποιος από τους 43 είναι στην πραγματικότητα ανάξιος. Αυτό θα το αφήσω στην κρίση του καθένα σας. Εγώ απλά αναφέρω τα ονόματα που πέρασαν το τεστ. Βέβαια, αν κάποια από τα παρακάτω ονόματα έχουν πλέον γίνει μέλη σε ένα από τα ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, αυτόματα θα τα αφαιρέσω και από τη λίστα. Πάμε λοιπόν:

Aπό το ΚΚΕ:


1) Ιωάννης  Γκιόκας, 32 ετών
Απόφοιτος της Νομικής Σχολής Κομοτηνής (Τμήμα Νομικού), Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Ποινικό Δίκαιο και τη Θεωρία του Δικαίου.

2) Ιωάννης  Ζιώγας, 60 ετών
Πτυχιούχος Χημικός. Το 1980 διορίστηκε ως Eπισrημoνικός Συνεργάτης στo τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1985, μετά την λήψη του διδακτορικού του, εκλέχτηκε Λέκτορας. Το 1988 και για 9 μήνες, εργάστηκε στo εργαστήριο φυσικοχημείας του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ και από το 1990 μέχρι το 1993 εργάστηκε ως Επίκουρος Καθηγητής. Από 1993 ως 1995 ήταν Αντιπρόεδρος του Ενιαίου Συλλόγου Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε μέλος της Συγκλήτου.

3) Κωνσταντίνος  Καζάκος, 77 ετών
Αν και δεν υπάρχουν στοιχεία σπουδών, ο Κώστας Καζάκος περνάει τα τεστ επειδή ήταν ένα από τα κορυφαία μέλη στον τομέα του.

4) Λιάνα Κανέλλη, 58 ετών
Απόφοιτος της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, εργάσθηκε τα τελευταία 35 χρόνια ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο και τηλεόραση.

5) Νικόλαος  Καραθανασόπουλος, 49 ετών
Πτυχιούχος Α.Ε.Ι..

6) Διαμάντω  Μανωλάκου, 53 ετών
Πτυχίο Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών (1983).
Μεταπτυχιακές σπουδές στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο (1990).

7) Γεώργιος  Μαρίνος, 58 ετών
Απόφοιτος Σχολής Ραδιοτηλεγραφητών

8) Απόστολος  Νάνος, 52 ετών
Πτυχιούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

9) Βέρα  Νικολαϊδου, 67 ετών
Πτυχιούχος οικονομολόγος

10) Νικόλαος  Παπακωνσταντίνου, 57 ετών
Πτυχιούχος Ιατρικής Σχολής με ειδικότητα Παθολογοανατομικής / Ιστοπαθολογίας.

11) Χαράλαμπος  Χαραλάμπους, 63 ετών
Πτυχίο Ιατρικής Σχολής Αθηνών, Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Αθηνών


Από το ΣΥΡΙΖΑ


12) Ηρώ  Διώτη, 33 ετών
Πτυχιούχος του τμήματος Διεθνών Ευρωπαϊκών Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

13) Θεόδωρος  Δρίτσας, 65 ετών
Τελειόφοιτος της Νομικής Πανεπιστημίου Αθήνας

14) Τάσος  Κουράκης, 64 ετών
Πτυχιούχος και διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ

15) Μιχαήλ  Κριτσωτάκης, έτος γεννήσεως άγνωστο
Πτυχιούχος στη Διοίκηση Επιχειρήσεων – Masters στη Διοίκηση των Οργανισμών

16) Παναγιώτης  Λαφαζάνης, 51 ετών
Πτυχιούχος Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

17) Δημήτριος  Παπαδημούλης, 57 ετών
Σπούδασε στο Βαρβάκειο και την σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π.

18) Αλέξιος  Τσίπρας, 38 ετών
Πτυχιούχος πολιτικός Μηχανικός

Από τους Ανεξάρτητους:


19) Ιωάννης  Αμοιρίδης, 55 ετών
ΚΑΤΕΕ Λάρισας-Πολυτεχνική Σχολή Α.Π.Θ.

20) Ελευθέριος  Αυγενάκης, 40 ετών
Σπούδασε Δομικός Κτιριακών Έργων στη Σιβιτανίδειο Σχολή και Τοπογράφος Mηχανικός στο ΤΕΙ Αθηνών. Παρακολούθησε πρόγραμμα μετεκπαίδευσης στη Διαχείριση και Τεχνολογία Περιβάλλοντος και Ανάπτυξη Επιχειρηματικότητας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

21) Ελίζα  Βόζεμπεργκ, 56 ετών
Πτυχιούχος του Νομικού και του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών.

22) Οδυσσέας  Βουδούρης, 59 ετών
Ιατρός Χειρουργός, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Παρισίων.

23) Αλέξανδρος  Δερμεντζόπουλος, 59 ετών
Διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσ/νίκης

24) Ηλίας  Θεοδωρίδης, 57 ετών
Σπούδασε ιατρική στην Ιταλία στο πανεπιστήμιο ‘Λα Σαπιέντζα’ της Ρώμης. Το 1986 έλαβε το πτυχίο του στην  Ιατρική και Χειρουργική.

25) Μίκα  Ιατρίδη, 35 ετών
Πτυχιούχος οικονομολόγος

26) Γεώργιος  Κασσάρας, 62 ετών
Απόφοιτος του Οικονομικού Τμήματος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

27) Λούκα  Κατσέλη, 60 ετών
Σπούδασε Οικονομικά (Smith College, ΒΑ, 1972) και είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στην Οικονομική (Princeton, Ph.D., 1978), καθώς και δύο Μεταπτυχιακών Διπλωμάτων Ειδίκευσης στην Οικονομική Πολιτική (Princeton, ΜΡΑ, 1974) και στη Διεθνή Οικονομική (Princeton, ΜΑ, 1976).

28) Χρήστος  Κατσούρας, 46 ετών
Πτυχιούχος Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

29) Σπυρίδων  Κουβέλης, 48 ετών
Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Αθηνών, μεταπτυχιακά σε Αγροτική Οικονομία και Οικονομικά Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων στο Πανεπιστήμιο του Reading στην Αγγλία

30) 'Ελενα  Κουντουρά, ημερομηνία γέννησης άγνωστη
Σπούδασε Φυσική Αγωγή και Επιστήμη του Αθλητισμού,Τ.Ε.Φ.Α.Α στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

31) Μαρία  Κυριακοπούλου, 59 ετών
Πτυχιούχος Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών – Τμήμα Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών. Παρακολούθησε το μεταπτυχιακό τμήμα σε θέματα ισότητας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

32) Τσετίν  Μάντατζη, 42 ετών
Απόφοιτος του τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης

33) Ιωάννης  Μιχελογιαννάκης, 49 ετών
Πτυχιούχος Ιατρικής  Σχολής  του Πανεπιστημίου Αθηνών με ειδικότητα στην Καρδιολογία.

34) Λάμπρος  Μίχος, 59 ετών
Πρτυχιούχος Δικηγόρος

35) Μαριλίζα  Ξενογιαννακοπούλου, 49 ετών
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης

36) Γεώργιος  Παπαμανώλης, 56 ετών
Πτυχιούχος της Σχολής Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού

37) Θεόδωρος  Παραστατίδης, 60 ετών
Πτυχιούχος Φαρμακευτικής

38) Κυριακή  Τεκτονίδου, 56 ετών
Πτυχιούχος του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών
Πτυχιούχος Παιδαγωγικών Σπουδών της Ανώτατης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΠΑΤΕΣ - ΣΕΛΕΤΕ)
Μεταπτυχιακό στην Περιφερειακή Ανάπτυξη από το Ινστιτούτο Περιφερειακής Ανάπτυξης

39) Ζήσης  Τζηκαλάγιας, 52 ετών
Πτυχιούχος Ιατρός Πνευμονολόγος

40) Ανδρέας  Τριανταφυλλόπουλος, 54 ετών
Διδάκτορας Χημικός Μηχανικός – Περιβαλλοντολόγος

41) Νικόλαος  Τσούκαλης, ημερομηνία γεννήσεως άγνωστη
Δικηγόρος, απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Τέλος, υπάρουν δύο βουλευτές των οπoίων οι λεπτομέρειες (σπουδές, κλπ) δεν έχουν δημοσιευτεί, οπότε δεν μπορώ να φέρω άποψη. Αυτοί είναι η Άννα Βαγενά (Ανεξάρτητη) και ο Θεόδωρος Ιγνατιάδης (ΚΚΕ).

Όπως βλέπετε, αυτή τη στιγμή μόνο 41-43 βουλευτές θα άξιζαν της προσοχής μου βάση τα 5 Στάδια επιλογής. Ένδειξη του ότι, κατά τη γνώμη μου, η πολιτική σκηνή στην χώρα θέλει ριζικές αλλαγές. 


Εννοείται πως θα κάνω το ίδιο τεστ σε όλους τους υποψήφιους της περιοχής στην οποία ψηφίζω και με ειδική προσοχή σε εκείνους που βάζουν για πρώτη φορά υποψηφιότητα (μια και θα τους προτιμήσω). ‘Αραγε είμαστε έτοιμοι να φέρουμε αυτή την αλλαγή; Πάντως εγώ ξέρω πώς θα ψηφίσω. Εσύ;


12 March 2012

Έλληνες πράξετε κατα συνείδηση! Αλλά για τους σωστούς λόγους.


Σε πολλά προηγούμενα άρθρα μου έχω εξηγήσει τα ψέμματα και τις καταστρεπτικές ενέργειες των Ελλήνων πολιτικών, οι οποίες έχουν φέρει τα αποτελέσματα που βλέπουμε. Και σε κάθε κείμενο προσπάθησα να εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ τα στοιχεία στα οποία βασίζομαι.
 
Υπάρχουν όμως και διάφορα κείμενα που έχουν αναρτιστεί στο ίντερνετ, τα οποία χρησιμοποιούν ανακριβή στοιχεία για να καταλήξουν στο ίδιο συμπέρασμα. Η ουσία είναι να ξέρουμε τους σωστούς και ακριβής λόγους για τους οποίους θέλουμε αλλαγή της πολιτικής σκηνής στη χώρα και όχι απλά να γράφουμε ό,τι ‘πουλάει’. Είτε θα είμαστε σωστοί σε όλα (δηλ θα λέμε τα λάθη αλλά θα λέμε και τα σωστά) είτε θα είμαστε όπως και αυτοί τους οποίους κατακρίνουμε.


Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθώ με ένα κείμενο που κάνει εδώ και μήνες το γύρο των Ελληνικών μπλογκ και έχει τίτλο  ‘Έλληνες πράξετε κατα συνείδηση!’. ‘Ολο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Με λίγα λόγια, το κείμενο έχει αναρτήσει ορισμένα στατιστικά στοιχεία διαφόρων κρατών για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα δεν είναι ούτε η πιο υπερχρεωμένη χώρα, ούτε έχει τον μεγαλύτερο δημόσιο τομέα, ούτε είναι η πιο προβληματική οικονομία της Ευρώπης. Απλά μπήκε στο στόχαστρο κάποιων. Παρότι συμφωνώ απόλυτα με τον τίτλο του κειμένου, διαφωνώ στην εγκυρότητα των συμπερασμάτων. Θα εξηγήσω λοιπόν αναλυτικά και τους λόγους μου:


Ξεκινάω από τον πρώτο πίνακα που δημοσιεύει το κείμενο (δείτε παραπάνω), ο οποίος δείχνει το ποσοστό εξωτερικού χρέους μερικών χωρών σε σχέση με το ΑΕΠ τους. Το κείμενο βγάζει το συμπέρασμα, από αυτόν τον πίνακα, πως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως η χώρα μας είναι η πιο υπερχεωμένη χώρα στην Ευρώπη, ενώ υπάρχουν άλλες.

Κατ’ αρχήν, πρέπει να δούμε τί μας δείχνει αυτός ο πίνακας. Δεν μας δείχνει το δημόσιο χρέος, αλλά το εξωτερικό χρέος. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι πολύ μεγάλη. Το εξωτερικό χρέος δείχνει το ακαθάριστο χρέος μιας χώρας στους πιστωτές του εξωτερικού, δηλαδή αυτά που χρωστάει η χώρα στο εξωτερικό αλλά χωρίς να αφαιρέσουμε αυτά που της χρωστάνε χώρες του εξωτερικού.

 
Ως αποτέλεσμα, μεγάλες παγκόσμιες οικονομίες όπως της Μ Βρετανίας, Ελβετίας,  κλπ σαφώς και θα είναι ψηλά στον πίνακα. Οι χώρες αυτές είναι παγκόσμια οικονομικά κέντρα, που σημαίνει πως η ροή χρήματος είναι συνεχής και από έξω προς τα μέσα αλλά και αντίθετα. Όταν όμως εσύ δείχνεις μόνο την ροή προς τα μέσα, δεν δείχνεις την πραγματική εικόνα. Πχ η Μ Βρετανία έχει μεγάλο ακαθάριστο εξωτερικό χρέος επειδή είναι το τραπεζικό - χρηματιστιριακό κέντρο της Ευρώπης, αλλά έχει και τεράστιες ροές χρήματος προς τα έξω (δηλ της χρωστάνε και πάρα πολλά λεφτά.

 
Είναι σαν να λες πως επειδή ο Άραβας πρίγκηπας χρωστάει σε μια τράπεζα €1 εκ, ενώ ο κυρ Μανώλης χρωστάει μόνο €20 χ, ο Άραβας είναι ο πιο υπερχρεωμένος. Ναι, αλλά πόσα χρωστάνε άλλες τράπεζες του Άραβα και πόσα του κυρ Μανώλη;

 
Ας δούμε λοιπόν τι μεγάλη διαφορά κάνει το ακαθάριστο με το καθαρό εξωτερικό χρέος. Αν πάρουμε τον Ιούνιο 2010 ως ημερομηνία μέτρησης, οι συγκεκριμένες χώρες του Πίνακα ήταν ως εξής:


ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΑΕΠ
Ιρλανδία  1165%
Βρετανία  400%
Ολλανδία  344%
Βέλγιο  266%
Ελβετία  229%
Πορτογαλία 217%
Γαλλία  162%
Ελλάδα  174%
Ισπανία  154%
Γερμανία  142%
Ιαπωνία  45%

Ας δούμε τώρα την κατάταξη των ίδιων χωρών αλλά συγκρίνοντας την Καθαρή Θέση Εξωτερικών Επενδύσεων (δηλ τα λεφτά που χρωστάνε στη χώρα δανειολήπτες από το εξωτερικό μείον λεφτά που χρωστάει αυτή). Αν το ποσοστό είναι θετικό, τότε στη συγκεκριμένη χώρα χρωστάνε συνολικά. Αν είναι αρνητικό, τότε συνολικά χρωστάει. Τα στοιχεία μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ:


ΚΑΘΑΡΗ ΘΕΣΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
Ελβετία  +136,1%
Ιαπωνία  +56,1%
Βέλγιο  +45%
Γερμανία  +37,3%
Ολλανδία  29,3%
Γαλλία  -10,9%
Βρετανία  -13,1%
Ελλάδα  -83,1%
Ισπανία  -87,1%
Ιρλανδία  -97,8%
Πορτογαλία  -108,5%

Βλέπουμε λοιπόν πως δεν χρωστάει η Ελβετία αλλά αντίθετα της  χρωστάνε το 136,1% του ΑΕΠ της, δηλαδή βρίσκεται σε πολύ καλή οικονομική θέση. Ενώ το εξωτερικό χρέος της Βρετανίας είναι 400% του ΑΕΠ, στην ουσία αν αφαιρέσουμε αυτά που της χρωστάνε, το καθαρό εξωτερικό χρέος της πέφτει στο 13,1% του ΑΕΠ.  Αντίθετα, η Ελλάδα και οι άλλες 3 χώρες με τα οικονομικά προβλήματα έχουν υψηλά εξωτερικά χρέη.


Οι επόμενοι 3 πίνακες που ακολουθούν στο κείμενο ‘Έλληνες πράξετε κατα συνείδηση!’ απλά δείχνουν πάλι το εξωτερικό χρέος αλλά αυτή τη φορά σε δολάρια και κατά κεφαλή, αντί ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Η διαφορά δεν αλλάζει όμως, μια και όταν αφαιρέσουμε τα χρέη προς τις συγκεκριμένες χώρες, βγάζουμε το ίδιο συμπέρασμα.


Ο παραπάνω πίνακας (τον οποίο χρησιμοποιεί το κείμενο) δείχνει τις δημόσιες δαπάνες σε ορισμένες χώρες, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Ο πίνακας δεν αναφέρει την πηγή αυτών των στοιχείων, ούτε το έτος μέτρησής τους. Θα χρησιμοποιήσω λοιπόν στοιχεία της Eurostat για το έτος 2009 (μια και τότε ξεκίνησαν τα Μνημόνια). Τα στοιχεία μπορείτε να τα βρείτε εδώ:

Δανία  58,4%
Φινλανδία  56,3%
Γαλλία  56,2%
Σουηδία  55,2%
Βέλγιο  54,1%
Ελλάδα  52,9%
Ιταλία  51,8%
Βρετανία  51,4%
Ιρλανδία  48,2%
Γερμανία  47,5%
Νορβηγία  46,3%

Βέβαια από το να βλέπουμε απλά το ποσοστό δημοσίων δαπανών δεν μπορούμε να έχουμε μια ολοκληρωμένη  ιδέα για το αν οι δαπάνες αυτές ήταν μεγάλες ή όχι. Πχ, αν οι δαπάνες γίνονται για σπατάλη αντί για επένδυση (πχ υπέρογκες κυβερνητικές σπατάλες αντί επένδυση στην εκπαίδευση) τότε και το πιο μικρό ποσοστό δαπάνης είναι χαμένο.

Το κείμενο βέβαια είχε και πίνακες που έδειχναν τη δημόσια δαπάνη σε κοινωνικές δαπάνες, αγαθά και υπηρεσίες και μισθούς (αλλά και πάλι χωρίς στοιχεία ως προς την πηγή). Έβγαζε μάλιστα το συμπέρασμα πως δεν είμαστε πρωταθλητές στη δημόσια δαπάνη. Ας δούμε τι μας λένε τα στοιχεία της Eurostat για το 2009.

Δ.Δ. ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΑ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
Δανία  8%
Σουηδία  7,3%
Βρετανία  7%
Φινλανδία  6,6%
Βέλγιο  6,3%
Ιρλανδία  6,1%
Νορβηγία  6,1%
Γαλλία  6%
Ιταλία  4,6%
Γερμανία  4,3%
Ελλάδα  4,1%

Δ.Δ. ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
Ιρλανδία  8,8%
Δανία  8,7%
Βρετανία  8,4%
Γαλλία  8,1%
Βέλγιο  8%
Ελλάδα  7,9%
Φινλανδία  7,9%
Νορβηγία  7,6%
Ιταλία  7,5%
Σουηδία  7,4%
Γερμανία  7,3%

Το παραπάνω ποσοστό της Ελλάδας είναι προσωρινός υπολογισμός μια και το ακριβές ποσοστό δεν δώθηκε ποτέ στην Eurostat!

Δ.Δ. ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ (πχ οικογένεια, τρίτη ηλικία, ανεργία, κλπ)
Δανία  25,1%
Φινλανδία  24%
Γαλλία  23,9%
Σουηδία  23%
Γερμανία  21,2%
Ιταλία  20,3%
Βέλγιο  19,4%
Νορβηγία  18,1%
Ελλάδα  18%  (πάλι προσωρινός υπολογισμός)
Βρετανία  18%
Ιρλανδία  16,3%

Δ.Δ. ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
Δανία  1,7%
Γαλλία  1,5%
Νορβηγία  1,4%
Βέλγιο  1,3%
Φινλανδία  1,2%
Σουηδία  1,2%
Βρετανία  1,2%
Ιταλία  0,9%
Γερμανία  0,8%
Ιρλανδία  0,8%
Ελλάδα  0,7%  (πάλι προσωρινός υπολογισμός)

Δ.Δ. ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
Βρετανία  2,8%
Ιρλανδία  2%
Ιταλία  2%
Ελλάδα  1,9%  (πάλι προσωρινά στοιχεία)
Βέλγιο  1,8%
Γαλλία  1,7%
Γερμανία  1,6%
Φινλανδία  1,5%
Σουηδία  1,4%
Δανία  1,2%
Νορβηγία  1%

Δ.Δ. ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
Ελλάδα  3,4% (προσωρινά στοιχεία)
Βρετανία  2,7%
Γαλλία  1,9%
Φινλανδία  1,7%
Νορβηγία  1,7%
Ιταλία  1,6%
Δανία  1,5%
Σουηδία  1,5%
Γερμανία  1,1%
Βέλγιο  1%
Ιρλανδία  0,5%

Βλέπουμε λοιπόν πως το θέμα δεν είναι το πόσο μεγάλο είναι το ποσοστό δημοσίων δαπανών, αλλά σε ποιούς τομείς γίνονται αυτές οι δαπάνες. Και τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν πως η Ελλάδα είναι στις πρώτες θέσεις όσον αφορά δαπάνες προς αστυνόμευση και άμυνα, αλλά από τις τελευταίες όσον αφορά τομείς όπως υγεία και παιδεία.

Μπορεί λοιπόν να μην είμαστε πρωταθλητές στις δημόσιες δαπάνες, αλλά είμαστε πρωταθλητές στις άσκοπες δημόσιες δαπάνες. Γιατί οι χώρες που μας προσπερνάν στις δαπάνες, ξοδεύουν το δημόσιο χρήμα στο να επενδύουν στην κοινωνία τους, μέσω παιδείας, υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Ενώ εμείς απλά αστυνομεύουμε και προστατεύουμε τον κατεστραμένο ιστό της κοινωνίας μας.


Το συγκεκριμένο κείμενο έδωσε επίσης και στοιχεία σχετικά με το ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων, προσπαθώντας να αποδείξει πως η Ελλάδα δεν έχει μεγάλο δημόσιο τομέα. Τα στοιχεία που έδωσε ήταν ως εξής:

Σουηδία (2006): 33.8%
Δανία (2008): 32.3%
Γαλλία (2006): 29%
Ολλανδία (2007): 27%
Φινλανδία (2006): 26.8%
ΕΛΛΑΔΑ (2008): 22.3%
Μ. Βρετανία (2006): 20.2%
Καναδάς (2008): 20%
Αμερική (2008): 16.4%
Ισπανία (2008): 14.6%
Ιταλία (2007): 14.4%,
Γερμανία (2007): 14.3%

Κατ’ αρχήν, η παραπάνω σύγκριση δεν είναι σωστή μια και συγκρίνει στοιχεία από διαφορετικά έτη. Eπίσης, το θέμα δεν είναι εάν ο δημόσιος τομέας είναι μεγάλος ή όχι αλλά εάν επιβαρύνει τον ισολογισμό του κράτους σε τέτοιο βαθμό που τον κάνει ασύμφορο.

Για να σας δείξω τί εννοώ, ας δεχτούμε τα παραπάνω ποσοστά, αλλά ας τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα πρωτογενή δημόσια ελλείματα/πλεονάσματα (στοιχεία Eurostat):

Φινλανδία  (2006)  4%  (πλεόνασμα)
Δανία  (2008)  3,3%  (πλεόνασμα)
Σουηδία (2006)  2,2% (πλεόνασμα)
Ολλανδία  (2007)  0,2%  (πλεόνασμα)
Γαλλία  (2006)  -2,4%  (έλλειμα)
Βρετανία  (2006)  -2,7%  (έλλειμα)
ΗΠΑ  (2008)  -6,6%  (έλλειμα)
Ελλάδα  (2008)  -9,9%  (έλλειμα)
Καναδάς (δεν μπόρεσα να βρω στοιχεία)

Βλέπουμε λοιπόν πως ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα μπορεί να ήταν έκτος στον πίνακα, ως ποσοστό επί του συνολικού πληθυσμού, αλλά ήταν ο πιό ζημιογόνος από όλους.  Χώρες όπως Σουηδία και Δανία μπορεί να έχουν πολύ περισσότερους δημόσιους υπάλληλους, αλλά ο δημόσιος τομέας τους είναι πλεονασματικός και όχι ελλειματικός.

Το συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι πως η Ελλάδα δεν μπήκε στο στόχαστρο κανενός. Και χρεωμένη ήταν και ξόδευε πιο πολλά από όσα έβγαζε και είχε ζημιογόνο δημόσιο τομέα και οι δημόσιες δαπάνες πηγαίνανε σε λάθος τομείς. Και ακριβώς γι αυτό το λόγο πρέπει να απαλαχθούμε από την σημερινή πολιτική σκηνή και να πράξουμε κατά συνείδηση.

1 March 2012

Απόρρητη Έκθεση Για Την Βιωσιμότητα Του Ελληνικού Χρέους


Μερικές μέρες πριν τη συμφωνία του νέου δανειακού πακέτου οι Ευρωπαίοι ‘εταίροι’ έλαβαν μια απόρρητη έκθεση σχετικά με τη βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους μετά από μια τέτοια συμφωνία. Η έκθεση αυτή διέρευσε αμέσως και μάλιστα τα ΜΜΕ εκτός Ελλάδας έκαναν πολλές αναφορές σε αυτήν, αποκαλώντας τη νέα συμφωνία ως ‘επιστημονική φαντασία’.

Βέβαια ενώ στη Βουλή μας η συζήτηση ήταν αποκλειστικά και μόνο για το πόσο απαραίτητο ήταν το μνημόνιο 2 για τη σωτηρία της Ελλάδας, καμμιά κουβέντα δεν ακούστηκε για αυτή την έκθεση/ Τσιμουδιά. Αμφιβάλλω αν κανένας βουλευτής έκανε τον κόπο να την διαβάσει, μια και δεν μπόρεσα να βρω ελληνική της μετάφραση.
 
Αποφάσισα λοιπόν να την μεταφράσω (ζητώ συγγνώμη αν μερικά σημεία δεν βγάζουν νόημα, αλλά δεν ξέρω όλες τις αντίστοιχες ορολογίες στα ελληνικά). Η κανονική, αγγλική έκδοση της έκθεσης είναι εδώ.

 
Όσοι από εσάς βαριούνται να διαβάσουν όλη την έκθεση, παρακάτω δίνω τα βασικά της σημεία:


1) Με το νέο δανειακό πακέτο υπολογίζεται πως το δημόσιο χρέος θα φτάσει το 129% του ΑΕΠ το 2020. Για να γίνει αυτό:

α) Η οικονομική ανάπτυξη το 2014 θα πρέπει να είναι 4,5% και από κει και πέρα θετική και πάνω από 1% το χρόνο (σημείωση πως η ελληνική οικονομία εδώ και τα τελευταία 5 χρόνια βρίσκεται σε ύφεση της τάξης του 5% ανά έτος).  Αν η ανάπτυξη είναι θετική αλλά κάτω από το 1%, το δημόσιο χρέος το 2020 μπορεί να φτάσει και το 143% του ΑΕΠ.

β) Θα πρέπει να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 2,5% το χρόνο. Βάση της έκθεσης, η Ελλάδα αναμένεται να έχει πλέονασμα πάνω από 2,5 μόνο το 2014, που σημαίνει πως το δημόσιο χρέος θα βρεθεί σε συνεχή αυξανόμενη τροχιά.
 
γ) Τα έσοδα από τις ιδιωτικοποήσεις πρέπει να είναι τουλάχιστον €50 δις.

δ) Όλες οι διαρθρωτικές τροποποιήσεις που έχουν συμφωνηθεί πρέπει να πραγματοποιηθούν.

2) Παρότι η συμφωνία του PSI θα μειώσει αρχικά το χρέος, αυτό θα εκσφενδονιστελι στο 168% του ΑΕΠ το 2013 λόγω της συρρικνωσης της οικονομίας. 

3) Μεταξύ 2012-2014 η Ελλάδα θα έχει ανάγκες επιπλέον χρηματοδότησης της τάξης των €136 δις πάνω από τα €170 δις που έχουν ήδη συμφωνηθεί. Την περίοδο 2015-2020 θα χρειαστούν άλλα €50 δις. 

4) Η προοπτική της επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές πριν το 2020 είναι αμφίβολη. 

5) Αν οι παραπάνω στόχοι δεν επιτευχθούν (κάτι που είναι και το ποιό πιθανό) το χρέος μπορεί να φθάσει και μέχρι το 178% του ΑΕΠ το 2015.
 
Παρόλ’ αυτά, τα ‘τσακάλια’ της Βουλής μιλάνε ακόμα για επιτυχία και σωτηρία της Ελλάδας!!

 
Παρακάτω όλη η έκθεση:


Ελλάδα: Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους
15 Φεβρουαρίου 2012

Από τότε που έγινε η πέμπτη αναθεώρηση, μια σειρά από εξελίξεις  έχουν επισημάνει την ανάγκη να αναθεωρηθεί η ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους (ΑΒΧ). Τα αποτελέσματα του 2011 ήταν χειρότερα από ό,τι αναμενόταν, τόσο από πλευράς ανάπτυξης όσο και από πλευράς δημοσιονομικού ελλείμματος.  Η  μακροοικονομική προοπτική έχει επιδεινωθεί σημαντικά, λόγω των γεγονότων στην Ευρώπη.  Η δημοσιονομική προοπτική έχει επιδεινωθεί λόγω της οικονομίας και λόγω καθυστερήσεων στην ανάπτυξη  φορολογικών-διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Και η στρατηγική του προγράμματος έχει προσαρμοστεί, ώστε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση σε αρχικές δράσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας (η οποία θα αλλάξει το αναμενόμενο προφίλ της ανάκαμψης και θα έχει συνέπειες για τους  δημοσιονομικούς  λογαριασμούς).  Η ΑΒΧ πρέπει επίσης να ανανεωθεί για να συμπεριλάβει την προβλεπόμενη συμφωνία PSI μεταξύ της ομάδας πιστωτών υπό την ηγεσία του Διεθνές Χρηματοπιστωτικού  Ινστιτούτου (IIF) και των ελληνικών αρχών. 


Η αξιολόγηση δείχνει ότι, σε ένα βασικό σενάριο, το δημόσιο χρέος θα μειωθεί σε περίπου 129% του ΑΕΠ μέχρι το 2020, παραμένοντας πάνω από το επίπεδο του 120% του ΑΕΠ που είχαν θέσει ως στόχο οι Ευρωπαίοι ηγέτες, τον Οκτώβριο. Τα αποτελέσματα  δείχνουν την ανάγκη για πρόσθετη ελάφρυνση του χρέους από  επίσημες πηγές  ή τον ιδιωτικό τομέα ώστε η τροχιά του χρέους να αλλάξει προς τα κάτω, σύμφωνα με το στόχο επίτευξης του  120% χρέους επί του ΑΕΠ μέχρι το 2020. Τα αποτελέσματα θα πρέπει να ανανεωθούν ξανά, όταν  πρόσθετα μέτρα για μείωση του χρέους είναι διαθέσιμα.

Υπάρχουν αξιοσημείωτοι κίνδυνοι. Λαμβάνοντας υπόψη το υψηλό αναμενόμενο επίπεδο και μερίδιο του senior χρέους (Σημείωση: Αυτό είναι το χρέος που πέρνει πρωτεραιότητα πληρωμής), η προοπτικές για την Ελλάδα στο να είναι σε θέση να επιστρέψει στις αγορές  μετά το τέλος του  νέου προγράμματος είναι αβέβαιες και απαιτούν περισσότερη ανάλυση.  Πιθανόν να είναι απαραίτητη η παρατεταμένη οικονομική στήριξη, με κατάλληλους όρους, από επίσημες πηγές.  Επιπλέον, υπάρχει μια θεμελιώδης ένταση μεταξύ των στόχων του προγράμματος για τη μείωση του χρέους και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητα, δεδομένου ότι η εσωτερική υποτίμηση που απαιτείται για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας  της Ελλάδας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε υψηλότερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στο άμεσο μέλλον. Στο πλαίσιο αυτό,  ένα σενάριο που προκαλεί  ιδιαίτερη ανησυχία περιλαμβάνει εσωτερική υποτίμηση μέσω  βαθύτερης ύφεσης  (λόγω της συνεχιζόμενης καθυστέρησης με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και με την εφαρμογή δημοσιονομικής πολιτικής και ιδιωτικοποιήσεων). Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε μια πολύ υψηλότερη τροχιά του χρέους, με το χρέος να φτάνει μέχρι και το 160%  του ΑΕΠ το 2020. Με δεδομένους τους κινδύνους αυτούς, το ελληνικό πρόγραμμα  παραμένει επιρρεπής σε ατυχήματα, με ερωτήματα να κρέμονται ως προς τη βιωσιμότητά του.


Ι. Υποθέσεις βασικού σεναρίου

Το αναθεωρημένο πλαίσιο του ΑΒΧ ξεκινάει από το ΑΒΧ του Οκτωβρίου και ανανεώνει υποθετικά στοιχεία όσον αφορά μακρο-οικονομία και πολιτική, με βάση διάφορα κριτήρια:

•    Ο δρόμος για την προβλεπόμενη οικονομική ανάκαμψη έχει αναπροσαρμοστεί.  Τρείς παράγοντες  συνέβαλαν στο νέο προφίλ: (α) το χειρότερο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα για το 2011 (ανάπτυξη  κάτω από  -6%  έναντι του προβλεπόμενου  -5,5%. (β) η επιδείνωση της (οικονομικής)  προοπτικής για την περίοδο  2012-13 για την Ευρώπη (και παγκοσμίως) και (γ) το αναθεωρημένο πακέτο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που συμφωνήθηκε, το οποίο θα τείνει αρχικά  να εμβαθύνει την οικονομική συρρίκνωση , αλλά θα τραβήξει προς τα εμπρός την ανάκαμψη (μέσω της βελτίωσης κόστους εργασίας ανά μονάδας, η οποία μέσω των άλλων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που προϋποθέτονται σε αυτό το πρόγραμμα, μεταφράζεται σε αυξημένη ανταγωνιστικότητα των τιμών και αύξηση των επενδύσεων). Οι μεσοπρόθεσμες  προϋποθέσεις για ανάπτυξη έχουν παραμείνει ίδιες, με την προϋπόθεση ότι το σύνολο της ατζέντας των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι σε θέση να προχωρήσει, όπως προβλεπόταν στην ΑΒΧ του Οκτωβρίου.



Η δημοσιονομική πορεία έχει επίσης αναπροσαρμοστεί. Το αναθεωρημένο σχέδιο/πλάνο αντικατοπτρίζει: (α)το ελαφρώς χειρότερο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα  για το 2011 (ένα έλλειμμα που εκτιμάται ότι θα είναι 9,25% του ΑΕΠ αντί του προηγουμένως προβλεπόμενου 9%. Και (β) μία αναπροσαρμογή του πρωταρχικού στόχου του ελλείμματος για το 2012 (από 0,2% στο -1% του ΑΕΠ), ώστε να συμπεριληφθεί  το άσχημο αποτέλεσμα του 2011 και η επιδείνωση του μακροοικονομικού πλαισίου (συμπεριλαμβανομένης της επίπτωσης στη βραχυπρόθεσμη δραστηριότητα  από την εφαρμογή πιο φιλόδοξων μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας), και έτσι να αποφευχθεί μια νέα,  μεγάλη,  αρνητική δημοσιονομική ώθηση.  Η πορεία αυτή θα φέρει την Ελλάδα σε ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του  4,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2014, όμως επιπρόσθετα μέτρα θα πρέπει να προσδιοριστούν ώστε να εξασφαλισθεί αυτό το αποτέλεσμα.



•    Οι εκτιμώμενες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών έχουν αυξηθεί. Η διαγνωστική άσκηση Blackrock, το  PSI (συμπεριλαμβανομένου και του πιθανού λογιστικού χειρισμού του), και βελτιωμένες  εκτιμήσεις του κόστους επίλησης (σε αντίθεση με το κόστος ανακεφαλαιοποίησης) έχουν επισημάνει μεγαλύτερες ανάγκες σε σχέση με αυτές που επισημάνθηκαν την περίοδο αναθεώρησης του πέμπτου προγράμματος (€ 50 δις έναντι € 40 δις προηγουμένως). Ανακτήσεις, μέσω της πώλησης  τραπεζικών μεριδίων, δεν αναμένονται να είναι σημαντικά υψηλότερες μεσοπρόθεσμα

•    Η προοπτική πρόσβασης στις αγορές έχει γίνει πιο δυσμενής. Η συμφωνία PSI, η οποία βρίσκεται στην διαδικασία  συμφωνίας  με τους πιστωτές (δείτε πιο κάτω), έχει επιδεινώσει την  προοπτική για νέα πρόσβαση στις αγορές  λόγω της προτεινόμενης δομής συγχρηματοδότησης με το μηχανισμό  του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF)(που ουσιαστικά σημαίνει ότι οποιοδήποτε νέο χρέος θα είναι κατώτερο σε όλα τα υπάρχοντα χρέη). Είναι πλέον αβέβαιο το αν η πρόσβαση στις αγορές μπορεί να αποκατασταθεί στα χρόνια αμέσως μετά το πρόγραμμα αυτό - μια οριστική εκτίμηση για το θέμα αυτό εξαρτάται επίσης από το μέγεθος των ενεργειών για τη μείωση του χρέους, οι οποίες είναι απαραίτητες  ώστε  ο δείκτης  χρέους να είναι στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Για τις ανάγκες  κατασκευής του βασικού σεναρίου του ΑΒΧ, προϋποθέτουμε πως  η Ελλάδα θα διατηρήσει καλές οικονομικές  πολιτικές μετά το πρόγραμμα, και  ότι οι ανάγκες  χρηματοδότησης θα καλύπτονται από τους ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας, κατά  τους συνήθεις όρους δανεισμού του EFSF.



Οι προϋποθέσεις χρηματοδότησης έχουν αναθεωρηθεί επίσης:

•    Η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα. Οι προϋποθέσεις σχετικά με το PSI ενσωματώνουν πλέον το σχέδιο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε διαδικασία συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και του γκρουπ πιστωτών υπό την ηγεσία του IIF: (α) μείωση της ονομαστικής αξίας των επιλέξιμων ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου κατά 50% (15% πληρώνεται προκαταβολικά σε  βραχυπρόθεσμα notes του EFSF, με το υπόλοιπο 35% να ανταλλάσσεται σε 30ετή ομόλογα αποσβεστέα μετά από 10 χρόνια). (β) επιτόκια 3% για την περίοδοο 2012-20 και 3¾% από το 2021 και μετά. (γ) μία συμπληρωματική πληρωμή συνδεδεμένη στο ΑΕΠ (με ανώτατο όριο το 1% του οφειλόμενου ποσού των νέων ομολόγων) και (δ)  μία δομή συγχρηματοδότησης με  το EFSF για την εκ των προτέρων πληρωμή του 15%. Το σύνολο του χρέους για την ανταλλαγή του χρέους έχει επίσης ανανεωθεί (αν και μία εξαίρεση για τους μη-ιδιώτες πιστωτές,η οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή υπό εξέταση από τις αρχές, δεν έχει συμπερηληφθεί στις προϋποθέσεις ). Το ποσοστό συμμετοχής των πιστωτών προϋποτίθεται στο 95%.

•    Επίσημη χρηματοδότηση.  Η χρηματοδότηση από το EFSF αναμένεται να παραμείνει σε τιμή κόστους, αλλά η περίοδος απόσβεσης έχει μειωθεί σε 25 χρόνια, και ο τόκος τώρα προϋποτίθεται ότι θα καταβάλλεται σε ετήσια βάση, αντί σε τριμηνιαία βάση.  Ο δανεισμός από το ΔΝΤ έχει υπολογιστεί με την προϋπόθεση ότι είναι  με όρους EFF και με γενικά  αμετάβλητο ανώτατο όριο έκθεσης σε σχέση με το SBA (και θα χρηματοδοτήσει περίπου τα τρία-ενδέκατα της προβλεπόμενης ανάγκης, εξαιρουμένης της χρηματοδότησης που σχετίζεται με το PSI, την τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση, και τις εισφορές της Ελλάδας στο ESM).  Πιο σημαντικά, η προϋπόθεση της νέας επίσημης χρηματοδότησης  δεν περιλαμβάνει τον αντίκτυπο  πιθανών ξεχωριστών δράσεων από ευρωπαίους εταίρους  για να βοηθήσουν στη μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ, που θα τείνουν να μειώσουν τις ανάγκες χρηματοδότησης του προγράμματος.



ΙΙ. Δυναμική Χρέους

Οι προβλέψεις δείχνουν ότι, σύμφωνα με το βασικό σενάριο, και πριν από οποιαδήποτε περαιτέρω ενέργεια για τη μείωση το χρέους, ο δείκτης χρέους θα πέσει στο 129% του ΑΕΠ το 2020 (Πίνακας 1). Αυτό είναι αισθητά πιο πάνω από τον στόχο που έθεσαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατά τη διάρκεια της Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου  (120%  του ΑΕΠ), και πάνω από το ανώτατο όριο που θα μπορούσε να θεωρείται βιώσιμο για την Ελλάδα. Όσον αφορά την  τροχιά, η συμφωνία του  PSI βοηθάει στο να μειώσει αρχικά το χρέος, αλλά το χρέος κατόπιν εκσφενδονίζεται ξανά προς τα πάνω στο 168% του ΑΕΠ το 2013, λόγω της συρρίκνωσης της οικονομίας και ελλιπούς δημοσιονομικής  προσαρμογής.  Οι ανάγκες επίσημης  χρηματοδότησης μεταξύ 2012 και 2014 θα είναι  περίπου €170 δις πριν  περαιτέρω ενεργειών  για τη μείωση του χρέους (ή περίπου € 136 δις επιπλέον από το ποσό που είναι ήδη στο υπάρχων πρόγραμμα). Για την περίοδο 2015-2020 ανάγκες επίσημης  χρηματοδότησης μπορεί να ανέλθουν  σε επιπλέον  € 50 δις (και πάλι πριν από επειπλέον ενέργειες  για τη μείωση του χρέους), αν και ο αριθμός αυτός μπορεί  να είναι
χαμηλότερος, αν η Ελλάδα είναι σε θέση να κερδίσει κάποια περιορισμένη πρόσβαση στις αγορές στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας
.


Τα τεστ ακραίων καταστάσεων (stress tests) συνεχίζουν να δείχνουν μια σειρά ευαισθησίες,  με την πλάστιγγα  των κινδύνων να κλίνει κυρίως προς χειροτέρευση των πραγμάτων:

•    Πολιτικές. Όπως και πριν, αν το πρωτογενές πλεόνασμα κολλήσει κάτω από το 2,5% του ΑΕΠ (ένα  επίπεδο που θα υπερβεί  μόνο το 2014), τότε το χρέος θα βρεθεί  σε μία συνεχώς αυξανόμενη τροχιά.  Σημαντικές ελλείψεις από έσοδα  ιδιωτικοποιήσεων  (το να πραγματοποιηθούν   έσοδα της τάξης των  € 10 δις μόνο, μέχρι το 2020,έναντι των  €46 δις), θα αυξήσουν  το επίπεδο του χρέους αισθητά,  και θα επιβραδύνουν  την προβλεπόμενη μείωσή του, αφήνοντάς το στο 148% του ΑΕΠ το 2020.
 
  

  •    Μακρο-παράμετροι.  Τα αποτελέσματα  όσον αφορά το χρέος εξακολουθούν να είναι πολύ ευαίσθητα  σε σχέση με την  ανάπτυξη ή μία ταχύτερη εσωτερική υποτίμηση.  Εάν τακτοποιηθεί το θέμα πρωτογενές πλεονάσματος, μία μικρή ανάπτυξη μόνιμα κάτω από 1% το χρόνο θα ανεβάσει το χρέος στο 143% το ΑΕΠ μέχρι το 2020. Ανάπτυξη μόνιμα μεγαλύτερη του 1% το χρόνο, θα επιτρέψει στο χρέος να πέσει στο 116% του ΑΕΠ μέχρι το 2020. Ευαισθησίες σε αλλαγές των επιτοκίων προκύπτουν μέσω της τιμής του επιτοκίου που χρεώνονεται  στην επίσημη χρηματοδότηση (δεδομένου ότι η Ελλάδα  θα είναι εκτός αγορών για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας,  στο πλαίσιο του  κανόνα δανεισμού). Αν τα σπρεντ στο δανεισμό από την  EFSF ανεβούν κατά 100  μονάδες βάσης, τότε το χρέος θα φτάσει  το 135% του ΑΕΠ μέχρι το 2020.

 

 •    Η συμφωνία PSI. Το χρέος είναι ευαίσθητο ως προς το βαθμό συμμετοχής στη συμφωνία PSI, και επίσης ευαίσθητο ως προς το σύνολο του χρέους στο οποίο η συμφωνία θα εφαρμοστεί. Όσον αφορά τη συμμετοχή, για κάθε μείωση της συμμετοχής κατά 5% (και με προυπόθεση ότι τα ομόλογα που θα κρατηθούν μέχρι τη λήξη τους θα πληρωθούν χωρίς περικοπές), το ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ μέχρι το 2020 θα αναιβεί κατά 2%. Με κάθε αλλαγή στο σύνολο του χρέους κατά €5 δις, το ποσοστό αλλάζει κατά 1% επί του ΑΕΠ.


III. Δυναμική του δημόσιου χρέους κάτω από ένα εναλλακτικό σενάριο αμετάβλητης  πολιτικής

Οι ελληνικές αρχές μπορεί να μην είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν  τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και τις τακτικές προσαρμογής  στο ρυθμό που προβλέπει το βασικό σενάριο. Η μεγαλύτερη ευελιξία  μισθών μπορεί, πρακτικά,  να βρει αντίσταση  από οικονομικούς παράγοντες. Η απελευθέρωση της αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών  μπορεί να εξακολουθήσει να μαστίζεται  από την ισχυρή αντίσταση κεκτημένων συμφερόντων.  Και μεταρρυθμίσεις του επιχειρηματικού περιβάλλοντος μπορούν επίσης να παραμείνουν κολλημένες σε γραφειοκρατικές καθυστερήσεις. Από την πλευρά αφαρμογής του πλάνου,  η Ελλάδα ίσως πάρει περισσότερο χρόνο από αυτόν  που έχουμε προυποθέσει,  για τον εντοπισμό και την εφαρμογή των απαραίτητων  διαρθρωτικών δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων  για τη βελτίωση του πρωτογενούς πλεονάσματος από -1% το 2012 στο 4,5% του ΑΕΠ, και όσον αφορά την πώληση  περιουσιακών στοιχείων καθυστερήσεις μπορεί να προκύψουν λόγω περιορισμών που έχουν να κάνουν με τις αγορές, βάρη επί των περιουσιακών στοιχείων, ή πολιτικά εμπόδια. Και φυσικά ένα λιγότερο ευνοϊκό μακρο-οικονομικό αποτέλεσμα  θα βλάψει τις προοπτικές περαιτέρω εφαρμογών.

Ένα ανάλογα προσαρμοσμένο σενάριο θα βοηθήσει στην κατανόηση αυτών των κινδύνων. Συγκεκριμένα, (το σενάριο αυτό) προυποθέτει πως μία αποτυχία στην αναζωογόνηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων  αναστέλλει την ανάκαμψη, αναγκάζοντας αύξηση της ανεργίας και βαθύτερη ύφεση ώστε να εξασφαλισθεί  εσωτερική υποτίμηση σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια. Ταυτόχρονα, το σενάριο προυποθέτει  ότι αυτές οι δυσκολίες, αλλά και δυσκολίες στον εντοπισμό μεταρρυθμίσεων, καθυστερεί την ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά 3 ολόκληρα χρόνια. Τέλος, προυποθέτει  ότι τα σχέδια ιδιωτικοποιήσεων παίρνουν επιπλέον άλλα  5 χρόνια για να ολοκληρωθούν (με τα έσοδα μέχρι το 2020 να μειώνονται  κατά €20 δις). Οι προοπτικές για επιστροφή στις αγορές καθίστανται ακόμη πιο αβέβαιες. Για επεξηγηματικούς λόγους, οι πρόσθετες απαιτήσεις χρηματοδότησης σε αυτό το σενάριο θεωρούνται  ότι καλύπτονται από τον επίσημο τομέα σε όρους EFSF (υπό την προϋπόθεση ότι, παρά τις καθυστερήσεις, η  Ελλάδα συνεχίζει να κάνει αργή πρόοδο προς τους στόχους του προγράμματος).



Η πορεία του χρέους είναι εξαιρετικά ευαίσθητη στις καθυστερήσεις του προγράμματος, γεγονός που υποδηλώνει ότι το πρόγραμμα είναι επιρρεπής σε ατυχήματα, και δημιουργεί ερωτήματα ως προς τη βιωσιμότητά του (Πίνακας 2). Σύμφωνα με το εναλλακτικό αυτό σενάριο που περιγράφεται παραπάνω, ο δείκτης του χρέους αναμένεται να κορυφωθεί  στο 178% του ΑΕΠ το 2015. Μόλις ανακτηστεί η ανάπτυξη, η δημοσιονομική πολιτική πετύχει  τον στόχο της, και η ιδιωτικοποίηση επιταχυνθεί, το χρέος θα αρχίσει να μειώνεται αργά αργά. Το χρέος επί του ΑΕΠ θα μειωθεί περίπου στο  160% μέχρι το 2020, πολύ πιο πάνω από τον στόχο του 120% του ΑΕΠ που έθεσαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες.  Η ανάγκη χρηματοδότησης μέχρι το 2020 θα ανέλθει ίσως και μέχρι €245 δις. Υπό την προυπόθεση ότι  θα ακολουθήσει ισχυρότερη ανάπτυξη μετά την τελική εξάλειψη του χάσματος  ανταγωνιστικότητας, ο δείκτης χρέους θα συγκλίνει αργά σε αυτόν του βασικού σεναρίου, αλλά πιθανόν μόνο προς τα  τέλη του 2020. Με τέτοιους υψηλούς δείκτες χρέους  στην επόμενη δεκαετία, μικρότερες κρίσεις θα παράγουν μη βιώσιμες δυναμικές, κάνωντας  το πρόγραμμα ιδιαίτερα επιρρεπή στα ατυχήματα.


IV. Επίσημη συμμετοχή του δημόσιου τομέα

Οι προβλέψεις αυτές δεν έχουν υπολογίσει τις ενδεχόμενες ενέργειες των  ΕυρωπαίωνΕταίρων της Ελλάδας για τη μείωση του χρέους επί του ΑΕΠ, βάση του βασικού σεναρίου, κατά  περίπου 9% του ΑΕΠ στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020. Το ΑΒΧ θα πρέπει να ξαναγίνει όταν πληροφορίες σχετικά με περαιτέρω μέτρα μείωση του χρέους θα είναι διαθέσιμα. Σε αυτό το σημείο, αρκετές  επιλογές που εεξετάζονται είναι ως εξής:

•    Αναδιάρθρωση των δεδουλευμένων τόκων. Τη στιγμή της ανταλλαγής του χρέους, η Ελλάδα αναμένεται να καταβάλει τους τόκους που έχουν προκύψει σε κάθε ομόλογο από το σημείο που πληρώθηκε το κουπόνι τελευταία φορά. Ανάλογα με την ημερομηνία της ανταλλαγής, αυτό εκτιμάται σε περίπου € 5 - 5,5 δις. Η απόφαση για την επιτάχυνση των δεδουλευμένων τόκων και την πρόσθεσή τους στο ποσό του αρχικού κεφαλαίου που είναι προς αναδιάρθρωση, θα μειώσει το δείκτη χρέους το 2020 κατά περίπου 1,5 ποσοστιαίες μονάδες, και θα μειώσει τον  επίσημο φάκελλο χρηματοδότησης κατά τη διάρκεια του προγράμματος  κατά € 5 δις περίπου.

•    Μείωση του επιτοκίου στο μηχανισμό δανειακής διευκόλυνσης της Ελλάδας (GLF). Οι υπηρεσίες της Επιτροπής εκτιμούν ότι υπάρχει περιθώριο να μειωθεί το σπρεντ στα δάνεια του GLF στις 210 μονάδες κατά τη διάρκειά τους  (έναντι των 200 μονάδων που αυξάνωντε στις  300 μονάδες με την πάροδο του χρόνου). Αυτή η μείωση, εάν εφαρμοστεί, θα μειώσει τον  συνολικό ποσό τόκων της  Ελλάδας (και το έλλειμμα). Η Επιτροπή εκτιμά ότι κάτι τέτοιο θα μειώσει την προβλεπόμενη αναλογία του χρέους  το 2020 κατά περίπου μιάμιση ποσοστιαία μονάδα. Η δημόσια χρηματοδότηση στην περίοδο του προγράμματος  θα μπορούσε επίσης να μειωθεί κατά €0,5 δις περίπου.

•    Η αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες (ΕΚΤ) της ευρωζώνης ως μέρος των επενδύσεών τους. Συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών ομολόγων που κατέχονται από τις ΕΚΤ στο επενδυτικό τους χαρτοφυλάκιο η ανταλλαγή χρέους μέσω  PSI θα μειώσει το δείκτη χρέους προς το ΑΕΠ το 2020 κατά περίπου 3,5 ποσοστιαίες μονάδες (καθαρά, αφού ληφθούν υπόψη τα ποσά που απαιτούνται για την ανακεφαλαιοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας).

•    SMP εισόδημα. Η ροή εσόδων που προκύπτουν από την ομαλή αποπληρωμή των ελληνικών κρατικών ομολόγων που βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιο SMP της Εωρωπαικής Κεντρικής Τπάπεζας (τόκοι και κεφαλαιακά κέρδη) υποτίθεται ότι θα  μεταφερθούν στις ΕΚΤ. Οι ΕΚΤ, με τη σειρά τους, θα διανέμουν μερίσματα που θα αντανακλούν  αυτό αλλά και άλλα εισοδήματα προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις, σύμφωνα με το καταστατικό  ή τους κανονισμούς τους. Αυτό θα μπορούσε να αντικατοπτρίζεται στο ΑΒΧ  εάν κράτη μέλη της ευρωζώνης  κάνουν ρητές δεσμεύσεις να μεταφέρουν  συγκεκριμένα ποσά στην  Ελλάδα. Εάν κράτη μέλη της ευρωζώνης δεσμευτούν να μεταφέρουν, με την πάροδο του χρόνου, συγκεκριμένα ποσά που θα είναι εισοδύναμα με τα  αναμενόμενα έσοδα που θα συγκεντρώνονται  στις κεντρικές τους τράπεζες από την πηγή αυτή, αυτό θα μπορούσε να μειώσει το χρέος επί του ΑΕΠ στην Ελλάδα κατά περίπου 5,5 εκατοστιαίες μονάδες μέχρι το 2020. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος η επίσημη χρηματοδότηση θα μπορούσε να πέσει κατά περίπου € 5 δις ευρώ.