Να μαι κι εγώ! Η ομαδάρα μετά από 6 χρόνια αποκτά ακόμα ένα σουβενίρ για να το θαυμάζουμε μαζί με όλα τα άλλα στο μουσείο της, όταν το επισκευθούμε, τραβήξουμε φωτογραφίες δίπλα του και τις δείξουμε στους φίλους μας λέγωντας το πόσο Λίβερπουλ είμαστε.
Είμαι περήφανος γι αυτό το κύπελλο. Είμαι συγκινημένος. Είμαι μεθυσμένος από την παράταση και τα σφηνάκια-πέναλτι που ήπια παραπάνω. Και γι αυτό ακριβώς το λόγο αποφάσισα να μην μιλήσω για τον αγώνα αλλά για όλους τους ‘οπαδούς’ που ‘αγαπάνε’ την ομάδα και γι αυτό το λόγο δεν είναι τόσο χαρούμενοι όσο εμάς που ‘δεν ξέρουμε πια ομάδα υποστηρίζουμε’.
Ας δούμε πρώτα από όλα μερικά από τα σχόλια που αναρτήστηκαν στο Facebook, και τα οποία μου κίνησαν την περιέργεια:
“Δεν είναι κακό όσοι αγαπήσαμε τη Λίβερπουλ μέσα από το ποδόσφαιρο που έπαιζε κάποτε...όλοι εδώ είστε Αθηναίοι και το χωριό σας η Λίβερπουλ...η χαρά δε μετριάζεται, μετά από 6 χρόνια, όπως και η κακοποιηση του ποδοσφαίρου επίσης...ο Κέννυ είναι το παιδικό μας ίνδαλμα αυτό δεν αλλάζει ούτε κριτική ποτέ σηκώνει! Απονομή τώρα και από αύριο έχει μεγάλη κουβέντα.
"μπραβο σε ολους στην ομαδα για μια σημαντικη επιτυχια.αν κρυφτουμε ομως πισω απο αυτην θα κανουμε κακο στην ομαδα.ειμαστε μια πραγματικα κακη ομαδα με τρομερη ελλειψη ποιοτητας..ας χαρουμε σημερα εμεις που ειμαστε οπαδοι, ας προβληματιστουν ομως αυτοι που πρεπει..”
“Για championship καλοί είμαστε’ ----- “Ας βγάλουν τις φανέλες τα παιδιά και να φύγουν”-------“Κερδίσουμε – χάσουμε απαράδεκτοι!’
‘Παντως να λέμε και την αλήθεια, όταν κανείς στο 110’ στην παράταση με την Κάρντιφ και δεν κρατάς ούτε αυτό δεν έχεις χαρακτήρα σαν ομάδα’--------‘Σουάρεζ σήκω φύγε μόνος σου. Άντε μ**** που νομίζεις ότι πάιζεις...παπάρα’--------‘Ο αρχηγός μας σήμερα είναι ταγάρι από τα λίγα’-------‘ρε παιδιά πόσα γατάκια έχουμε μαζέψει τελικά’------‘Τελευταία στιγμή το γλύτωσαν το μπινελίκι’--------‘Αν είσαι μεγάλη ομάδα, σήμερα δώσε το Carling Cup στην Κάρντιφ. Δεν πάλευες ποτέ για κυπελλάκια’
Πω πω πω!!! Μιλάμε για οπαδάρες κατακόκκινες!!! 31,000 τέτοιους να είχαμε στο Γουέμπλει σήμερα να δείτε για πότε θα ρίχναμε 20 γκολ από το 15’ στην Κάρντιφ! Αλλά επειδή υπήρχαν 31,000 που δεν ενδιαφέρονται για το πρεστίζ της ομάδας και επειδή κι εγώ δεν έζησα τις μεγάλες εποχές της Λίβερπουλ (το έτος γέννησης 1970 στο διαβατήριο μου το έχω μόνο επειδή οι Αγγλίδες γουστάρουν ώριμους άντρες) , ας καθήσουμε λίγο κάτω να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.
Πρώτα από όλα, κι εγώ μεγάλωσα όταν η Λίβερπουλ ήταν στα ντουζένια της. Το θέμα είναι πως μεγάλωσα έχωντας έναν Amstrad 464 για υπολογιστή, χωρίς κινητό, ίντερνετ, σούσι, Goody’s. Αυτό τί σημαίνει; Πως επειδή τα νεανικά μου χρόνια τα αναπωλώ θα πρέπει να μην έχω έναν Mac, ένα κινητό, κλπ? Η ιστορία και το παρελθόν είναι για να μας διδάσκουν, όχι για να τα έχουμε ως πρώτυπα. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Λίβερπουλ τις τελευταίες δύο δεκαετίες ήταν ότι ζούσε στο παρελθόν ενώ οι αντίπαλοί της την προσπερνούσαν τρέχωντας στο μέλλον.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να έχουμε την Λίβερπουλ της 10ετίας του 70 και του 80 ως πρώτυπο. Αυτή η Λίβερπουλ ανήκει στο ντουλάπι του χρόνου και θα είναι για πάντα στις μνήμες μας. Τώρα είναι καιρός να υποστήρίξουμε την Λίβερπουλ του 21ου αιώνα, η οποία πρέπει να μάθει από την αρχή να πέρνει τίτλους και κύπελλα με το στυλ του 21ου αιώνα – να είναι πρώτη όχι μόνο στο γήπεδο αλλα και στο μάρκετινγκ, στη διαφήμιση, στις δημόσιες σχέσεις.
Πάντα όμως μαθαίνοντας από το παρελθόν μας. Και τι μας έχει διδάξει αυτό το ένδοξο παρελθόν; We Never Walk Alone! Ποτέ, όποιο και να είναι το σκορ, όσο χάλια και να παίζει η ομάδα, όποιο και να φοράνε τα κόκκινα, τους ενθαρίνουμε, τους υποστηρίζουμε και τους ‘σπρώχνουμε’ στη νίκη. Η Αγία Τριάδα (προπονητικό τιμ, παίκτες, οπαδοί) είναι πάντα ενωμένη. ‘Αν δεν μπορείς να υποστηρίζεις και να ενθαρύνεις την ομάδα στις κακές στιγμές, τότε δεν αξίζεις να είσαι δίπλα της στις καλές’.
Σαφώς και η ομάδα αυτή τη στιγμή δεν είναι Μπαρτσελόνα. Αλλά οι συγκεκριμένοι ‘οπαδοί’ μάλλον έχουν επιλεκτική μνήμη. Ξεχνάνε πως μέχρι πέρυσι τον Οκτώβριο η ομάδα όχι μόνο ήταν στα χέρια κάποιων καουμπόηδων, αλλά ήταν μερικές μέρες μακριά από την πτώχευση. Αν στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν προκαλεί τρόμο στους οπαδούς (επειδή πάντα κάποιος βουλευτής θα βάλει το χεράκι του την τελευταία στιγμή), εδώ είναι Αγγλία. Δεν θα είμασταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ομάδα που θα υποβιβαζόταν και θα έπρεπε να πουλήσει κάθε περιουσιακό της στοιχείο με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν ‘οπαδοί’ που απαιτούν τίτλο τώρα! Τίτλο χθες! Όταν πριν 15 μήνες η ομάδα ήταν στο χείλος της πτώχευσης, στην 14η θέση, με Χότζον προπονητή, χωρίς πλάνο, προοπτική και με παίκτες να σκέφτονται πότε θα φύγουν, όχι πότε θα έρθουν. Και σε 15 μήνες θέλουν όχι μόνο τίτλο, αλλά και να παίζουμε μπαλάρα. Απαιτούν Μάτα, Αγκουέρο, Μέσσι, Μαραντόνα και Πελέ, όταν πριν λίγους μήνες όχι μόνο δεν είχες να τους προσφέρεις τα λεφτά που ζητάν, αλλά ούτε καν Ευρώπη! Αυτοί οι παίκτες δεν νοιάζονται για την ΙΣΤΟΡΙΑ της ομάδας που θα πάνε. Νοιάζονται για το ΠΑΡΟΝ. Ιστορία τους προσφέρει και η Λιντς και η Νόττινχαμ. Το τώρα μετράει γι αυτούς. Στο κάτω κάτω, είναι και αυτό που είπα πιο πάνω. Στον 21ο αιώνα η φανέλλα δεν έχει την ίδια δύναμη όσο τα λεφτά και η άμεση επιτυχία.
Και σε 15 μήνες μέσα έχουμε καινούριους ιδιοκτήτες που είναι διατεθημένοι να βάλουν λεφτά. Η ομάδα έχει μια διοικητική ομάδα που ζει στον 21ο πρώτο αιώνα και κανει συμφωνίες που φέρνουν πολλά έσοδα στην ομάδα: για να σας δώσω ένα παράδειγμα τι εννοώ, πριν τους καουμπόηδες ιδιοκτήτης ήταν ο Μουρς, ο οποίος ουσιαστικά πήρε τα ηνία της ιδιοκτησίας από την οικογένειά του που είναι μια από τις πιο γνωστές του Λίβερπουλ. Ο άνθρωπος το δήλωσε δημόσια ότι δεν τον ένοιαζε ποτέ η μη-γηπεδική πλευρά του ποδοσφαίρου, το μόνο που ήθελε ήταν να βλέπει την ομάδα. Αποτέλεσμα ήταν η ομάδα να μείνει τόσο πίσω από πλευράς marketing που την επόμενη μέρα του τελικού της Κωνσταντινούπολης (μέρα Πέμπτη) η μπουτίκ της ομάδας στο Άνφιλντ ΕΜΕΙΝΕ ΚΛΕΙΣΤΗ!!!! Και αναμνηστικά σουβενίρ του τελικού δεν πουλιόντουσαν παρά μόνο μετά από 12 μέρες!!!!!!
Έχουμε έναν προπονητή που είνα ίνδαλμα για το σύλλογο. Μερικοί βέβαια έχουν τις ενστάσεις τους. Όμως, απαντήστε στις παρακάτω ερωτήσεις:
1) Ποιός προπονητής εκτός του Κέννυ θα μπορούσε να είναι προπονητής στην αρχή της χρονιάς χωρίς να υπάρχει διχασμός στις κερκίδες (ειδικά από το ΚΟΠ); Και όσοι πουν ΄δηλαδή τι είναι το ΚΟΠ να αποφασίζει’, θα τους πω απλά ότι ενώ αυτοί πανυγύριζαν τόσα χρόνια τους τίτλους από την τηλεόρασή τους, το ΚΟΠ ήταν αυτό που ήταν ο 12ος παίκτης, άρα έχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ δικαίωμα να αποφασίσει τον επόμενο προπονητή.
2) Ποιος άλλος προπονητής θα μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να υπάρχει μουρμούρα από τα αποδυτήρια; Βλέπετε τι τραβάει ο ΄προπονηταράς΄Βίλας Μπόας Κροταλίας στην Τσέλι. Ακούσατε κιχ από τον Κάρρα τώρα που είναι παγκίτης; Ή από τον αρχηγό όσο τον κρατούσαν εκτός για να αναρώσει σωστά; Υπάρχει περίπτωση ο Μπέλαμι νακάνει κάτι στραβό;
Εκτός του Κέννυ έχουμε έναν από τους καλύτερους (αν όχι τον καλύτερο) 1st team Coach, τον Στηβ Κλαρκ, ο οποίος σημπληρώνει με το παραπάνω όσα κενά τακτικής λοίπουν από τον Κέννυ.
Έχουμε μία από τις μικρότερες ομάδες σε μέσο όρο ηλικίας από τους 7 της κορυφής. Και έχουμε μερικούς από τους πιο ταλαντούχους πιτσιρικάδες που είχαμε ποτέ, στις ρεζέρβες. Είμαστε μια ομάδα που στην βασική της 11άδα έχει συνήθως 5-6 από τους 7 καινούριους που αγοράσαμε το καλοκαίρι. Όσο και να μην σας αρέσουν δεν μπορείτε να τους βρύζετε ή να τους δίνετε καφενειακού τύπου επίθετα εάν θέλετε να λέγεστε οπαδοί.
Γενικά, μέσα σε 15 μήνες από το χείλος το γκρεμού είμαστε ομάδα που μπορεί πλέον να κοιτάει μόνο μπροστά. Όπως η μπαλάρα δεν μπορεί να έρθει σε 15 μήνες μέσα, άλλο τόσο και ο τίτλος. Όσο φωνάζετε ότι έχετε βαρεθεί να περιμένετε 20+ χρόνια, άλλο τόσο θα σας λέω πως εδώ δεν είναι Ελλάδα είναι Premiership στην οποία μέχρι και τα δις των Αράβων σε 3 χρόνια έχουν καταφέρει ένα κύπελλο μόνο. Οι αυτοκρατορίες θέλουν καιρό για να χτιστούν και να ξαναχτιστούν. Τώρα αν μερικοί φωβάστε πως θα γεράσετε χωρίς να πανυγηρίσετε τίτλο, τότε ας υποστηρίξετε καμμιά άλλη ομάδα της μόδας και αφήστε με να φωνάζω Λιβερπουλάρα μέχρι τα 150 μου (μου είπε το κόλπο ο Μητσοτάκης) και ας μην την δω με τίτλο (φτου φτου φτου).
Και τέλος ας αναφερθώ και λίγο για τον τελικό. Τι λέτε ωρέ κουζουλοί που θέλετε να δώσετε το ΄κυπελλάκι΄στην Κάρντιφ ή πως δεν σας κάνει;;; Δηλαδή στη Λιβερπουλάρα με την οποία μεγαλώσατε γιατί έκανε και παραέκανε; Τα περισσότερα Carling Cup έχουμε και ένας κάποιος Ίαν Ρας είναι πρώτος σκόρερ του θεσμού. Δηλαδή στους θρύλους της ομάδας έκανε και εμείς ξαφνικά χορτάσαμε; Αλλά αυτό παθαίνουμε όταν τα σουβλάκια πλέον μας φαίνονται μπανάλ και δεν ζούμε χωρίς Ψητή ωμοπλάτη κρι κρι συνοδευόμενη από πατάτες Ανταρκτικής και σος από βατόμουρα και ροζ φράουλες!!
Ο Κέννυ έπαιζε σε μια ομάδα που κάθε τρόπαιο ήταν για να κερδιθεί. Απλά πράγματα. Και γι αυτό ακόμα ζητάμε αυτή τη Λίβερπουλ. Ο Κέννυ έπαιζε σε μια ομάδα που είχε εμφανιστεί τόσες φορές στο Γουέμπλει που το παρατσούκλι του γηπέδου ήταν ‘Νότιο Άνφιλντ’. Έπαιξε σε μια ομάδα που άξιζε να κερδίσεις ακόμα και το κύπελλο Άνω Λιοσίων. Απλά γιατί όχι μόνο είσαι Λίβερπουλ, αλλά πάνω από όλα γιατί το να κερδίζεις τρόπαια σου δίνει και την ταυτότητα και το DNA του νικητή. Αυτό που έχει πλέον η Μαν Γ, στην οποία όποιος παίκτης και να παίξει αυτόματα έχει την ψυχολογία του παίκτη που δεν ξέρει τι θα πει να χάνεις. ΤΟ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Η ΣΟΥΜΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕΤΡΑΕΙ.
Και γι αυτόν ακριβώς το λόγο ο Κέννυ από την αρχή της χρονιάς δήλωσε πως θα τιμήσει και τα 2 κύπελλα, παίζοντας με τους βασικούς. Όχι γιατί ‘εκεί κατάντησε η ομάδα΄, αλλά επειδή σε μια χρονιά που δεν έχεις Ευρώπη απομένουν 3 στόχοι. Και τον πρώτο στόχο τον πετύχαμε με ένα από τους δυσκολότερους τρόπους: 5 ματς εκτός, 1 εντός, 5 νίκες, 1 ισοπαλία, αποκλείοντας Σίτι, Τσέλσι (εκτός), Στόουκ (εκτός). Αν εσάς τους ‘οπαδούς’ σας πειράζει που το κερδίσαμε με μια μέτρια εμφάνιση απέναντι σε μια ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας (ενώ πέρυσι αποκλειστήκαμε από τον πρώτο γύρο, στην έδρα μας, από μια Νορθάμπτον), τότε απλά βλέπετε το δέντρο (τον τελικό) και χάνεται το δάσος (την όλη πορεία στο θεσμό, το ότι κερδίσαμε ένα τρόπαιο μετά από 6 χρόνια). Αν δε μπορείτε να σκεφτήτε τι ψυχολογική διαφορά κάνει αυτή η νίκη στους παίκτες, τότε μάλλον δεν ξέρετε όση μπάλλα λέτε πως ξέρετε. Πόσοι από τους παίκτες μας έχουν πάρει τρόπαιο με την ομάδα; Ο αρχηγός, ο Πέπε, ο Κάρα. Μετά το χάος. Ξαφνικά (και ειδικά οι νέοι) γεύτηκαν τί σημαίνει να είσαι νικητής. Είδατε τί σημαίνει κάτι τέτοιο για τον Κάουτ. Το ΄κυπελλάκι΄αυτό ήταν σημαντικό όχι επειδή ΄χαμηλώσαμε τον πύχη’, αλλά επειδή σήκωσε ένα απίστευτο βάρος από πάνω μας (κάτι που σηκώνει ακόμα η Άρσεναλ).
Εσείς λοιπόν οι ‘οπαδοί’ ας αρχίσετε πάλι από αύριο να τετραγωνίζετε τον κύκλο για να βρείτε κάτι που θα επιβεβαιώσει το πόσο ‘σωστοί’ είστε όταν λέτε πως δεν κάνει αυτός, ο άλλος, και ο πιο κάτω. Μην ξεχνάτε μόνο μερικά πράγματα. Η σούμα δεν έχει γίνει ακόμα. Προς το παρόν, η σούμα λέει 1 κύπελλο, 1 προημιτελικός να παιχτεί και 7 βαθμοί από την 4η θέση (με ένα ματς λιγώτερο). Ένας πολύ μεγάλος Έλληνας, ο Σόλων, είπε κάποτε ΄Μηδένα προ του τέλους μακάρηζε’ . Ας διδαχτούμε λοιπόν από την ιστορία, αντί να την έχουμε ως πρώτυπο. Γιατί στην Ελλάδα είδαμε τι έγινε με το να ζούμε απλά με την ιδέα ότι κάποτε δώσαμε τον πολιτισμό στον κόσμο. Αντί να μάθουμε από το παρελθόν μας, το είχαμε ως πρώτυπο και να που είμαστε τώρα.
Η ομάδα βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Αλλά για να φτάσεις την κορυφή θέλει πολύ δρόμο ακόμα. Σήμερα πήραμε μια γεύση του πόσο ωραία είναι να είσαι νικητής στο τέλος του πολέμου και όχι μιας μόνο μάχης. Ας το χαρούμε χωρίς να νοιώθουμε απογοήτευση επειδή τα επικίδια που είχαμε έτοιμα να πούμε θα πρέπει να περιμένουν. Αυτό λέγεται εγωισμός, όχι οπαδισμός. YNWA.
No comments:
Post a Comment